بازیچهٔ دور آسمانم چه کنم

سرگشتهٔ گردش جهانم چه کنم

از هرچه همی کنم پشیمان گردم

آیا چه کنم تا که بدانم چه کنم

چون حرب کنم هیج محابا نکنم

چون عفو کنم هیچ مدارا نکنم

من سایهٔ یزدانم و نیکو نبود

گر قدرت و رحمت آشکارا نکنم

می نوش کنم ولیک مستی نکنم

الا به قدح درازدستی نکنم

دانی غرضم ز می‌پرستی چه بود؟

تا همچو تو خویشتن پرستی نکنم

کس نیست غم اندوخته‌تر زین که منم

با درد تو آموخته‌تر زین که منم

گفتی که نه‌ای به عشق در پخته هنوز

خامی چه کنی سوخته‌تر زین که منم

بر آتش هجر عمری ار بنشینم

بر خاک در تو هم به دل نگزینم

از باد همه نسیم زلفت بویم

در آب همه خیال رویت بینم

آن دیده ندارم که به خوابت بینم

یا آن رخ همچو آفتابت بینم

از شرم رخ تو در تو نتوان نگریست

می‌ریزم اشک تا در آبت بینم

من دل به کسی جز از تو آسان ندهم

چیزی که گران خریدم ارزان ندهم

صد جان بدهم در آرزوی دل خویش

وان دل که ترا خواست به صد جان ندهم

ای سایهٔ آنک ملک او هست قدیم

تا چند از این ملک چو گوزی به دو نیم

یک رویه کن این کار که سهلست و سلیم

ملکست نه بازیچه، والملک عقیم

شکر ایزد را که خسرو هفت اقلیم

آن شاه مبارک قدم آن ذات کریم

از آتش فتنه بر کران شد چو خلیل

وز آب خطر به ساحل آمد چو کلیم

در موج خطر مرفهی همچو کلیم

وز آتش فتنه شاد چون ابراهیم

ای مفخر آنکه ماه کردی به دو نیم

معصومان را از آتش و آب چه بیم

چون پای همی تحفه برد هر جایم

وز پای به پای آمدنی می‌آیم

دستم شکند فلک من این را شایم

آری چو گزیز نیست باری پایم

ای عشق در آفاق بسی تاختیم

تا از دل و دلدار برانداختیم

آخر حق صحبتی که با تست مرا

بشناس و همان گیر که نشناختیم

دی یک دو قدح شراب صافی خوردیم

با همنفسی شبی به روز آوردیم

امروز چنان شد که به ناچار دو دست

در گردن درد و رنج و هجران کردیم

سبحان‌الله غمی به پایان نبریم

الا که ازو در دگری می‌نگریم

آن شد که ستاره می‌شمردیم به روز

اکنون همه روز و شب نفس می‌شمریم

با گل گفتم چون به چمن برگذریم

چون از همه باغ آرزوی تو بریم

گل گفت مرا چو نیک درمی‌نگریم

از روی بقا برابر یکدگریم

اندیشهٔ انتقام چون جزم کنیم

قهر همه دشمنان به یک عزم کنیم

با چرخ چو با آتسز اگر رزم کنیم

گردن به سم اسب چو خوارزم کنیم

ای دل چو غم نوت دهد چرخ کهن

چون کار ندیدگان مشو بی‌سر و بن

یا عشوهٔ کودکانه می‌خر به سخن

یا تن زن و عاقلانه صبری می‌کن

ماییم و صراحی و شراب روشن

مرغی دو و نان چند و زیشان دو سه تن

وز میوه و ریحان قدری سیب و سمن

برخیز و بیا چنانک دی نزد تو من

باغیست چو نوبهار از رنگ خزان

عیشی که به عمرها توان گفت از آن

یاران همه انگشت زنان گرد رزان

من در غم تو نشسته انگشت‌گزان

ای دل مگذار عمر چون بی‌خبران

ایمن منشین ز روزگار گذران

تو طاق نه‌ای با تو همان خواهد کرد

ایام که کرد و می‌کند با دگران