ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم

هم بادم سرد ساز و با گریهٔ گرم

دلبر ز تو وز ناله کجا گردد نرم

آن را که هزار دیده باشد بی‌شرم

آخر ز تو چون روی به خون تر دارم

در عشق ز هیچ روی باور دارم

بردار ز روی پرده ورنه پس از این

من پرده ز روی راز دل بردارم

از غم صدف دو دیده پر در دارم

وز حادثه پوستین به گازر دارم

دردا که تهی دامنم از زر درست

وز دست شکسته آستین پر دارم

در کوی غمت هزار منزل دارم

وز دست تو پای صبر در گل دارم

در راه تو کار سخت مشکل دارم

دل نیست پدید و صد غم دل دارم

راز تو ز بیم خصم پنهان دارم

ورنه غم و محنت تو چندان دارم

گویی که ز دل نداریم دوست همی

آری ز دلت ندارم از جان دارم

نه در غم عشق یار یاری دارم

نه همنفسی نه غمگساری دارم

بس خسته نهان و آشکاری دارم

یارب چه شکسته بسته کاری دارم

ای دل ز وصال تو نشانی دارم

وی جان ز فراق تو امانی دارم

بیچاره تنم همه جهان داشت به تو

واکنون به هزار حیله جانی دارم

من با تو که عشق جاودانی دارم

یک مهر و هزار مهربانی دارم

با من صنما چو زندگانی نکنی

من بی‌تو بگو چه زندگانی دارم

نام تو نویسم ار قلم بردارم

کوی تو گذارم چو قدم بردارم

جز روی ترا نبینم ای جان جهان

در عمر خود ار دیده ز هم بردارم

در کار تو هر روز گرفتارترم

غمهای ترا به جان خریدارترم

هر روز به چشم من نکو روی‌تری

هرچند که بیش بینمت زارترم

بفروختمت سزد به جان باز خرم

ارزان بفروختم گران باز خرم

باری خواهم ز دوستان ای دلبر

تا بو که ز دشمنان ترا باز خرم

من بنده که کمتر سگ کویت باشم

این بس باشد که مدح‌گویت باشم

اقبال نیم که سال و ماه و شب و روز

واجب باشد که پیش رویت باشم

بینم دل خویش گر دهانت اندیشم

یابم تن خویش گر میانت اندیشم

یادم ناید ز سر به جان و سر تو

الا که ز خاک آستانت اندیشم

خوار و خجلم خوار و خجل باد دلم

آسیمه‌سر و پای به گل باد دلم

در دست غمم اسیری از دست دلست

چونان که منم، اسیر دل باد دلم

بر چرخ رسید از تو دم سرد دلم

بر دامن غم فشاندهٔ گرد دلم

خون دلم از دیده بپالود دلم

دردا دل فارغ تو از درد دلم

ای خورده به واجبی چو مردان غم علم

در تحت تصرف تو بیش و کم علم

در عمر دمی نازده الا دم علم

هم عالم عالمی هم عالم علم

پر شد ز شراب عشق جانا جامم

چون زلف تو برهم زده گشت ایامم

در عشق تو این بود مراد و کامم

کز جملهٔ بندگان نویسی نامم

در خدمت تست عقل و هوش و جانم

گر پیش برون روم ور از پس مانم

اقبال نیم که سال وماه و شب و روز

واجب باشد که در رکابت رانم

ای دل چو به غمهای جهان درمانم

از دیده سرشکهای خونین رانم

خود را چه دهم عشوه یقین می‌دانم

کاندر سر دل شود به آخر جانم

شبها چو ز روز وصل او یاد کنم

تا روز هزار گونه فریاد کنم

ترسم که شب اجل امانم ندهد

تا باز به روز وصل دل شاد کنم