بی‌شرع ره خدا نشاید رفتن

بی‌جاده به هیچ جا نشاید رفتن

در بادیه‌ای که راه و بیراه یکی‌ست

ره بی‌ پی‌رهنما نشاید رفتن

جز مدح علی نمی‌توانم گفتن

جز این گوهر نمی‌توانم سفتن

گر صیقل مدحش نبود گرد ملال

زایینة دل نمی‌توانم رفتن

چون سنگ ستم پیشه کند دل خستن

مردی نبود شکستن و وارستن

سهلست شکست شیشه از سنگ ولی

سخت است به سنگ خوردن و نشکستن

در شوره زمین تاک نشاید کشتن

غیر از خس و خاشاک نشاید کشتن

جز در دل پاکان مفکن تخم امید

کاین دانه به هر خاک نشاید کشتن

باید به لباس نیستی هست شدن

بر پا بودن ولیک از دست شدن

سر رشته به کف داشتن و مست شدن

اندازِ بلند کردن و پست شدن

تا چند به فکر خودپرستی بودن!

باید یک چند محو مستی بودن

بر نیستیی زن که سبکبار شوی

تا کی در زیر بار هستی بودن

آن شاخ گل ارچه هست پنهان ز چمن

از فیض وجود اوست گیتی گلشن

خورشید اگر چه هست در ابر نهان

از نورویست باز عالم روشن

فیّاض ز عقل سر به مستی بَر کُن

این ره بگذار و راه دیگر سر کن

یک عمر ز زهد کله خشکی دیدی

یک دم ز می عشق دماغی تر کن

چون عقل قبولم نکند دردم من

چون نفس زونم نشود مردم من

عشقم که قبول طبع ناکس نشوم

پیدا کن قدر مرد و نامردم من

ای عشق بیا که سخت بی‌دردم من

بی‌درد تو در آتشم و سردم من

چون زردی چهره سرخ روئیست مرا

گر بی‌تو به خون غوطه زنم زردم من

یک ره سوی دل که لوح جانست ببین

خورشید ازین ذرّه عیانست ببین

رویی که در آرزوش چشمی همه تن

این آینه هم در تو نهانست ببین

گر سایه نداشت همره آن شمع یقین

گویم به تو سرّ آن به برهان مبین

او سایة حق است و بود ظاهر این

کز سایه دگر سایه نیفتد به زمین

دنیا گردیست بر رخ شاهد دین

خواهندة دنیا نبود مرد یقین

این گرد ز رخسارة دینت بزدای

و آنگاه مراد خود درین آینه بین

دامن ز تعلقات دنیا برچین

در دامگه فریب این زن منشین

چندانکه نیاز بیش نازش بیش است

یک ناز کن و نیاز پی در پی بین

هر چند نیارم آمدن در بر تو

از ضعف فتاده‌ام به خاک در تو

شادم که به کام دل توانم گردید

در زیر لب آهسته به گرد سر تو

نوروز شد و یار به من بست گرو

کز داغ کهن به دل نماند پرتو

گفتم که ندارم چه شود پس گفتا

خوش باش که روز از نو و روزی از نو

ای دوست که با چهرة زردیم از تو

چون نالة خود تمام دردیم از تو

کاری که گمان نبود دیدیم از خویش

صبری که نداشتیم کردیم از تو

کردم برِ نامحرم اگر داد از تو

داد از تو بتا و داد و بیداد از تو

محتاج به محرمم چرا می‌کردی

تا کار به نامحرمم افتاد از تو!

از پیش من ای ماه جهان گرد مرو

وی غنچة نازِ نازپرورد مرو

در عشق تو با من نفسی بیش نماند

یک لحظه غنیمت است، بیدرد، مرو

دلگیر بود نالة بلبل بی‌تو

پر دردسرست نشئة مل بی‌تو

بی‌تاب بود طرّة سنبل بی‌تو

نوبر نکند شکفتگی گل بی‌تو