بینم چو وفا ز بی‌وفایی ترسم

در روز وصال از جدایی ترسم

مردم همه از روز جدایی ترسند

جز من که ز روز آشنایی ترسم

از مکرِ خرد ز حد فزون می‌ترسم

وز حیلة عقل ذوفنون می‌ترسم

گفتی به خرد مگر ترا دشمنی است

نه نه که ز نفرین جنون می‌ترسم

هر لحظه دُری نهد در آغوشم چشم

از خون جگر دهد می نوشم چشم

می‌نوشد و چشم خون مرا می‌بیند

یعنی که زبد همیشه می‌پوشم چشم

چشم سیه یار نپرسی حالم؟

بیمارم و یک بار نپرسی حالم؟

بیماران حال یکدگر می‌پرسند

ای نرگس بیمار نپرسی حالم؟

غم نیست گر از درد غم افتاده شوم

غم آن باشد که از غم آزاده شوم

هر لحظه از آن شکست دل پیوندم

تا بهر شکست دگر آماده شوم

من داغ علی به هیچ مرهم ندهم

خاک در او به آب زمزم ندهم

خاک در او ذخیره دارم در چشم

این خاک به خون هر دو عالم ندهم

ما بر در دوست بی‌دلایل رفتیم

از راه فتادیم و به منزل رفتیم

ساحل‌طلبان غرقة گرداب شدند

ما از ره گرداب به ساحل رفتیم

دل را ز می عشق تو بیهش کردیم

یکباره چراغ عقل خامش کردیم

صد مایه دانش فلاطونی را

خواندیم و بیاد تو فرامش کردیم

بر فرق، کلاهِ خاک راهی داریم

در کشور پوست تخت شاهی داریم

گنجینه نیستی پرست از همه چیز

در کیسة فقر هر چه خواهی داریم

با راه صواب از خطا می‌گردیم

هر چند که رفته‌ایم وا می‌گردیم

او در دل و ما در طلبش کوی به کوی

معشوق کجا و ما کجا می‌گردیم

ما خاک وجود خویش را زر نکنیم

خود را با خاک تا برابر نکنیم

ما را به در دوست وجودی ننهند

تا سر ز گریبان عدم بر نکنیم

عمری شده تا ز خیل مهجورانیم

نزدیک نشسته‌ایم و از دورانیم

بیننده ز بس کمست، مانند عصا

محتاج به دستگیری کورانیم

رمزی ز قضا و قدرت می‌گویم

وز مسئلة خیر و شرت می‌گویم

تدبیر رهست از تو و لغزش از پا

زین بحر شگرف این قدرت می‌گویم

گاهی ز نبی گه ز ولی می‌گویم

گه نادعلی سینجلی می‌گویم

نُه پردة چرخ ترسم از هم بدرد

چون از سر درد یا علی می‌گویم

وقت است که ترک پیر و استاد دهیم

آموخته‌ها را همه از یاد دهیم

با جام می دو ساله در میکده‌ها

ناموس هزار ساله بر باد دهیم

هر چند کنی ز چرخ و انجم برهان

نتوان به خدا رسید جز از عرفان

گر زیر و زبر، سواد روشن سازد

بی‌معنی قرآن نشوی قرآن دان

یارب کشتم به وصل حاصل برسان

وز عشق خودم چاشنی دل برسان

تا چند مجاز بی‌حقیقت باشم

در راه شدم پیر به منزل برسان

اکنون که شد از عید گلستان خندان

طفلان ز چه باشند به مکتب گریان

آزادی طفل باشد این فصل چنان

کازاد کنند یوسفی از زندان

اسرار نهان فاش نباید گفتن

جز حیرت سامع نفزاید گفتن

هر چند که آیینه جدا نیست ز عکس

لیک آینه را عکس نشاید گفتن

بی‌ذوق نشاید ره معنی رفتن

نتوان این راه را به دعوی رفتن

هر چند که حرف راه منزل گویی

زان راه به منزل نرسی بی‌رفتن