مرغ زرینی گلی از شرب در منقار داشت

بر گلستانی ز کمخا نالهای زار داشت

چنان میان کتان و حریر گل یاریست

که هیچ موی نگنجد میانشان دیگر

هر که در رخت بود این بختش

جامه در جامه گر ندید رواست

گر در آمد بقچه را زد دور باش

گفت ای خسقی زوالا دور باش

کمخای سمرقندی هر کو بخطا بیند

نقشش بحرام ار خود صورتگر چین باشد

فرقست از آن سوز که از جان خیزد

با انکه بریسمانش بر خود بندی

نه بخود در حرکت آلت آغاپنبه است

از پس پرده یکی هست چو بینی در کار

نقش آماج داشت کمسان دوز

تیرسوزن بر آن نشانه زدند

همچو دستار که آشفته شود وقت سماع

قاری این شعر تو در البسه حالی دارد

رخ از زیلو نگردانم بخار بوریا از فرش

خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد

قبای قاقم ای فرا بقد صوف کوتاهست

مگر از قندس آری وصله بر دامنش دوزی

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ورنه تشریف تمو بر بالای کس کوتاه نبست

ببرتنگی امیدی بسته بودم

ندانستم که خود رنکی ندارم

چو خواهی قبائی که باشد پسند

زاوالای شعرم ستان بند بند

سخنی در لباس میگویم

جامه تان از گناه میشویم

بسا سری که نیاید فرو بافسر مهر

نهاده بر سر تربت کلاه ودستارش

درویش ترا جا زبر اطلس چرخست

خوشباش اگر چند گهی زیر پلاسی

چو تو بجامه ابیاریت بریزی آش

زجامه تو چه فرقست تا بمخفی خان

بگازر اربودت پیرهن ضرورت دان

یکی دگرکه بود لازمت زخشک وزتر

عجب که آتش والای سرخ شعله نزد

که بستهای قماشات سوختن گیرد

کونیز ازین نمد کلاهی دارد