قاری برای جامه تو صوف روز حشر

مانند پشم شده شود کوه با شکوه

بگازر از جهت عید داده شد دستار

بماتم رمضان بسته اند تخفیفه

اگر والا نشان دارد بحسن ای جامه اطلس

علم برکش که این حجت تو خود در آستین داری

بنگر که کلاه تو پی اطلس آل

او هم بطپانچه سرخ میدارد روی

برای جبه ما ابر میزند پنبه

برو زقوس قزح بین کمان حلاجی

پس از سی چله دی این مقرر گشت برقاری

که بارانی سقرلاط و سقرلاطست بارانی

چو گیوه سرمکش کز پادرآئی

چو دستار اربیفتی بر سر آئی

در وصف گوی چگمه این نظم طرفه بستم

نی گردکانست کانرا بشمرده ببازی

مکش بر صوف کهنه از اتو نقش

نباشد خوش به پیری داغ میری

زصندلی تو اگر پابه رابجنبانی

دو صد عمامه سالو بسر بگردانی

چون پنبه دانه گشت کفن متصل بخاک

بر مقتضای قاعده (کل شی حی)

منم که از جهت رنک و بوی البسه ام

چمن برنگرزی شد صبا بعطاری

پوستک تا ندرندت مک بر میخ لبیس

شیعر البسه نت قیدس قیری واهن

نبوت البسه قدرش او وکه اطعمه من

که دوستر همشان خلق کشمش از یمدانک

پاچه پاچه که شیت برف انه برد

جبه برد بربمش میوات

گازر تقدیر او از قرص خور در طشت چرخ

هر سحر میشوید از اوساخ رخت روزگار

سپهر از خلعت قدرش چو گوئی

فراویزی بروخارای کهسار

قبای رتبتش چون بخت میدوخت

برآمد آسمان زویک کله وار

پیش درزی جامه کز تنگ میآید برون

چند تنقیصم دهد از سنگ میآید برون

قباگر حریرست و گر پرنیان

بناچار حشوش بود در میان

چه داند چکمه را قیمت که گوئی چارپا دارد

دوابی کش سقرلاط و جل خرسک بود یکسان