با ما همه از بندقی و شمله سخن گوی

نی ریشه که ما را سر افسانه نباشد

چون ریشه سرکسی که سرگشته شود

به زان نبود که با سررشته شود

گرد دستار دمشقی کرد اگر دانسته

معنی این(کاحسن الاشکال شکل المستدیر)

ممسکش هر بدو روزی ببرد تشریفی

گوید این نیز نهم بر سر آنهای دگر

هیچکس رانیست از رختی گزیر

از گداو شاه و از برناو پیر

بگرد اطعمه بنویس نظم البسه ام

که باد ظاهر و باطن زایزدت معمور

بزوده گفت ندانی که پر مرو باریک

که با همیم من و تو سرو بن کرباس

کتاب البسه را گفت دوستی که به چند

هزار بار بگفتیم با گزی کرباس

گر در آمد بقچه را زد دور باش

گفت ای خسقی زوالا دور باش

امید جبه از و دارم و بسر دستار

زهی تصور باطل زهی خیال محال

وجود پنبه بمخفی چو باد در قفسست

ولی بکاسرو خفری چو آب در غربال

در مفرش زمان سخنم در لباس ماند

هم جامه کجاست که آید برابرم

ببقچه شاهد والا نهادیم

تو زیبابین که ما زیبا نهادیم

پنبه نهم جبه را بوقت بهاران

تا که بدانی که چند مرده حلاجم

طیلسانست میان من و دستار حجاب

وقت آنست که این پرده بیکسو فکنم

المنه لله که کشیدیم ببر باز

رخت نو و از جامه چرکن برهیدیم

کمخا و شرب اطلس هر سه یکی‌ست اینجا

از سادگی نقش است این اختلاف چندین

ای که خواهی با وجود من کنی بافندگی

در نورد این لافها را در پس چرخی نشین

پوستین بر روی اطلس ساده این بر موی آن

گوئیا با ترک تاجیکی هم آغوش آمده

اگر چه هر دو سفیدند کاسرو سالو

ازین کنند بدستار ازان بپا تاوه