پرداخته گرباس گهی کاهی خام

گه صوف حلال و گاه کمخای حرام

مائیم بجامه خانه دهر مدام

نی همچو حنین و نی چو الباغ تمام

هر کس که جواب گوید اینطرز سخن

(شاگرد منست و خرقه دارد از من)

در البسه هر کس که کند انکارم

(یارب که مباد روزیش هیچ کفن)

در جامه زقوت به بود کوشیدن

کس نیست چو در بند شکم کاویدن

(بر سفره خان رفت چو دستار بخرج)

(بر سر نتوان دراز خان پیچیدن)

قزگفت که نخ چنین که آراست که من

وز جامه چنین بقجه که پیراست که من

والا بتورد از و دلیلی میجست

ماسوره از آنمیانه برخاست که من

گت گفت چنین خیمه که آراست که من

زینسان بنوار خود که پیراست که من

ناگاه زکندلان بدر جست عمود

(برپای از آنمیانه برخاست که من)

ای داده بجیب جامه از مدفون زه

تخفیفه و دستار بامرت که و مه

خاصک تو ستانی بقد ارمک تو دهی

(یارب تو بلطف خویش بستان و بده)

دستار تو طره و سر و برداری

وز بر چو کلاه زینت وفرداری

معزور مشو که عالم زرداری

(هم در سر آن شوی که در سر داری)

من انچه وصف لباسست با تو میگویم

تو خواه از سخنم خرقه گیر و خواه عصا

یقه پهن پوستین سمور

هست ریشی دگر ولی زقفا

بر در چاک پس چو سر بنهی

(ان هذا اقل ما فی الباب)

جامه خوش ببر از دست گدایان نکنم

که بدوزند بمن کیسه که این بزازیست

دست بالا بنما درزی ازان شال درشت

تا بدانند که نازک بدنی زین دستست

شعر بسحاق و کفته قاری

تا کرا بخت و تا که را روزیست

از قدک تا باطلس چرخی

زآسمان تا بریسمان فرقست

از جامه کز بر آمد و از روی آستر

شد جبه با چنین و مرقع همانکه هست

از دامن جامه خاک و گرد افشاندن

از ریش حلاج پنبه برداشتنست

جامه پوشانند در بازار رخت

یکقدم درنه که بازاری خوشست

سلق پر ز و سیم باشد نکوست

فلوس ارسلق پر کند خوی اوست

گر چو کرباس پاره ام بکنی

روی کاسر بچشم من نه خوشست

بردستار نسوزد بر شمعت مندیل

این مثل خوانده کآفت پروانه پرست