گازر تقدیر او از قرص خور در طشت چرخ

هر سحر میشوید از اوساخ رخت روزگار

سپهر از خلعت قدرش چو گوئی

فراویزی بروخارای کهسار

قبای رتبتش چون بخت میدوخت

برآمد آسمان زویک کله وار

پیش درزی جامه کز تنگ میآید برون

چند تنقیصم دهد از سنگ میآید برون

قباگر حریرست و گر پرنیان

بناچار حشوش بود در میان

چه داند چکمه را قیمت که گوئی چارپا دارد

دوابی کش سقرلاط و جل خرسک بود یکسان

نخست دامن رختی نکو بدست آور

دگر طعام که اول لبست پس دندان

بیرخت نفیست که کند پیش قیامی

هر جا که روی پیش بزرگان بسلامی

بریدم در عروسیها که خوانم

بوصف جامها اینطرز اشعار

نویسید اینسخنها را زتعظیم

بکرد خیمه و خرگاه و تالار

ببر گرفته ام اینجامه کهن چه کنم

نصیبه ازل از خود نمیتوان انداخت

ای برادر سخن عروسی دان

که معین نداشت پوشش و خورد

کرد بسحاق عهده نفقه

کسوه آن حواله با من کرد

گرت گذر فتد ایگلکنه سوی حمام

بجان فوطه که یاد از برهنکان آری

شخصی که خیالست بخوابش دیدن

آنرا که هست مشرب ارباب معرفت

سرچشمه وجود بگو هم زما طلب

اکر تو آدمی اعتقاد من اینست

که دیگران همه نقشند بر در حمام

زبهر زیب سر قبر صوف دستاری

به از متاع دعا و اثاث فاتحه نیست

چه جامه برقد اوصافشان برم کآمد

زدرزو دوز چنین سوزنی فکر افکار

روم بحجره خیاط عاشقان فردا

من دراز قبا با هزار گز سودا

بعرض و طول کتان لاف اگر زند برتنگ

بگو درآی که اینک گزست و این میدان

سرآمدار چه که والای آل شد بمثال

و لیکن تافته قرمزیست سید آل

والای زرد بنما تاز آستین جامه

قاروره ات ببیند ابیاره طبیبی