قرآن که بهین کلام خوانند آن را

جا جای، نه بر دوام خوانند آن را

در خطّ پیاله آیتی هست ز لطف

کاندر همه جا مدام خوانند آن را

غم شد همه بیرون و درون دل ما

دلها همه شاد است برون دل ما

هرچند که خون دل ما ریخت کسی

در گردن چشم ماست خون دل ما

ای در مردی چو باز و در کینه عقاب

عنقا به تبختری و طوطی به خطاب

از باده بطی فرست مر قمری را

چون چشم خروس در شبی همچو غراب

ای برده نسیم لطفت از روی گل آب

وی در چمن از شرم رخت گشته گل آب

بوی خوشم آرزوست، بفشان سر زلف

تا خاک عبیر گردد و آب گلاب

امروز که رونق جوانی من است

می خواهم ازان که شادمانی من است

عبیبش می کنید، اگر چه تلخ است، خوش است

تلخ است ازان که زندگانی من است

هر غم که به من رسد زعشقت، شادی است

داد آیدم از تو، هرچه آن بیدادی است

در بندگیت چو سرو ثابت قدمم

کز بندگی توام چو سرو آزادی است

باد سحری خوش حرکات افتاده ست

آب ازدم او، آب حیات افتاده ست

عیش خوش ما چرا نباشد شیرین

در باغ که سربه سر نبات افتاده ست

از آتش اهل عصر جز دودی نیست

وز هیچ کسم امید بهبودی نیست

دستی که زجور چرخ بر سر دارم

در دامن هرکه می زنم سودی نیست

ای مطلع خورشید زه پیرهنت

شب، درشکن طره ی عنبر شکنت

گفتی شب هجر توکنم روز وصال

دیدی که چو صبح اول آمد سخنت

یک نرگس تر چو چشم تو دیده نشد

یک سرو چو قد پسندیده نشد

شوریده شده ست زلف تو بر رویت

وان کیست که بر روی تو شوریده نشد

از بهر من ار به خلد جایی سازند

ور نیز به دوزخ وطنی پردازند،

من فارغ از آنم، که اگر دانندم

از دوزخ او جنتم برون اندازند

من مِی خورم و هر که چو من اهل بود

می خوردن من به نزد او سهل بود

می خوردن من حق ز ازل می‌دانست

گر می نخورم علم خدا جهل بود

پارم گل و لاله بستر و بالین بود

جایم، به میان نرگس و نسرین بود

واکنون شده ام چو غنچه از دلتنگی

امسال مرا گلی که نشکفت این بود

آن کیست که از زمانه دلشاد زید

از بند بلا یک نفس آزاد زید

جان، از نفس است، عمر باقی مطلب

پاینده نباشد آنکه برباد زید

ای خاک در تو دیده ی روشن دل

وی خار غمت نشسته در دامن دل

در دوستی روی تو، از غایت رشک

دل دشمن من شده ست و من دشمن دل

از وصل تو عمر جاودانی دارم

وز عشق تو لذت جوانی دارم

شادی جهان دردل من غم بادا

گرجز به غم تو شادمانی دارم

چون آینه با خلق صفایی دارم

زین روی به هر در آشنایی دارم

چون شانه گرم کار شود بسته چو موی

از هر طرفی گره گشایی دارم

که رنگم و، باده، لعل چون بیجاده

میلم همه زان بود به سوی باده

خواهم که بود قدح چو جانش زمی است

لب بر لب من نهاده و جان داده

ماییم خریدار می کهنه و نو

وآن گاه فروشندهٔ عالم به دو جو

گفتی که پس از مرگ کجا خواهم رفت؟

مستم کن و هر کجا که می‌خواهی رو!

ای اشک من از پسته ی تو عنابی

وز چشم تو، کار چشم من بی خوابی

قمری بده ام، ولیک از فرقت تو

در آب دو چشم خود شدم مرغابی