چه باک ار نپاید مرا زندگی

ترا جاودان باد پایندگی

چو یار از چهر گردد پرده پرداز

ز تاریک و نهان پیدا و روشن

ز ننگ نیستی و نام هستی

به رخ بر آستین دندان به دامن

به سنگ اندر گزیند سیم و زر جای

[...]

گربه تشریف قبولم بنوازی ملکم

ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه تست

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

گر بخوانی مقیم درگاهم

ور برانی مطیع فرمانم

به رهی که نعل ریزد زتحیر اولین پی

همه رخش شهسواران بکجا رسم پیاده

به هرکه می‌نگرم رخ نمی‌کند سویم

میان این همه بیگانه آشنایی نیست

به جز ارواح مکرم که ز دیوان ازل

به خداوندیشان خط غلامی دادم

خاک تن، باد روان، آب بقا آتش جان

بی تکلف به فدای ره ایشان بادم

پس از آن چند نفرگاه به زرگاه به زور

[...]

غیرتم با تو چنان است که گر دست دهد

نگذارم که در آئی به خیال دگران

شمع مریم را بهل افروخته

که بخارا می رود این سوخته

شیخ را دیدم و گفتم مگر از عهد قدیم

قدری به شده ای باز همان است که بود

تا توانستم ندانستم چه سود

چون بدانستم توانستم نبود

این نگارش خود بنا میزد که پر دخت ارنرست

دست صاحب بازوی صابی ترا در آستین

چرخ ز بن کند آن درخت برومند

خاک فروکشت آن چراغ فروزان

بلبل از عشق گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش