تا گرم گذشتن از جهنم نشوی

در خلوت خاص خلد محرم نشوی

گردی همه زین گذشتن اما چو پدر

تا نگذری از بهشت آدم نشوی

صوفی چو به خلسه چشم بر طاق نهی

خود را به گزافه قطب آفاق نهی

با آن لقب این وجود ... تست

زهری قاتل که نامش تریاق نهی

با نفس صفا و با خرد ناوردی

آنرا باران بر این تگرگ آوردی

کله کل او شکستن آرد همه کس

گر دسته یا نه را شکستی مردی

از بنگه خود پی به خدا گم نکنی

رسم و ره عشق از هوا گم نکنی

درهات بروی از پس و پیش است فراز

هشدار که سوارخ دعا گم نکنی

گر نفس جنون ار گهر فرهنگی

تا نامت به عشق برنیاید ننگی

این مرتبه را دنگی و شوری باید

من گویم و خود تو نشنوی شوردنگی

آن روز که آدم به تراب اندودی

از آینه بر چهره حجاب اندودی

پنهان نه ای از دیده بهر روی که هست

بیهوده گلی بر آفتاب اندودی

هشیارانت خوار نهند از مستی

بالا دستان به پا زنند از پستی

بی دولت نیستی در آن عالم کل

... کل عالمی تا هستی

از نوش لبش حدیث خال افکن طی

با خال مگوی از لب جان پرور وی

زین هر دو یکی جوی که نائی محروم

هم از خرمای بصره هم گندم ری

با عارف مغز خواره صوفی حالی

با عامی پوست باره مفتی قالی

آن کیسه بر این فال کش آمد به خلاف

... تو هم دزدی و هم رمالی