برسیم سپید ذقن آن خال سیاه

مر دل ها را ژرف چهی کنده به راه

جز خال و زنخدان تو... ندید

کس چاه نگون و چاه کن بر سر چاه

جز ما و دل وین خرد بیگانه

وان طره که تیره چاه زندان خانه

یک حلقه که دید و حلقه ها زنجیری

یک سلسله و سلسله ها دیوانه

مفتی چه سر اندر پی درویشانی

ناخن زن زخم جان دل ریشانی

...بگی ار علت آزردن تست

صد بار تو...تر از ایشانی

رازی رانم ترا به کس بر مسرای

گر بایدت آبرو فضیلت مدرای

جز روز مه روزه به شاهد منشین

الا شب آدینه به ساغر مگرای

خیام که داشت پیشی از ما قدمی

از می نگذاشت در جهان بیش و کمی

هم پیش از ما بدان جهان شد ترسم

درخلد برین نماند از باده نمی

از آن لب جان فروز دم دم بکشی

وز آن خط مهرسوز کم کم بکشی

این است اگر دهان و خطی که تراست

ترسم که به هیچ و پوچ عالم بکشی

گر زاهد خشک بالمثل تر بودی

صد گونه خلل به حکمت اندر بودی

با آن همه احتراز شرع از ارجاس

کی کیش معاشرت میسر بودی

تا کی پی فردوس سراپا پوئی

گه بسته رنگ و گاه خسته بوئی

سردار تو از اصل مپرداز به فرع

رو خربزه خورباش چه بستان جوئی

با آن همه خردی این بزرگی تاکی

لال عجمی این همه ترکی تا کی

در حمله گهی شیر شوی گاه پلنگ

... شغال این چس گرگی تا کی

دربند آویز اگر رهائی طلبی

پیوستن جوی اگر جدائی طلبی

گر بندگیت هوس، خداوندی خواه

رو بنده شو ار همی خدائی طلبی

چشمش نسبت به می پرستان چه دهی

با زال همی نسبت دستان چه دهی

گه خیره کشش خوانی، گه عربده باز

...سرود یاد مستان چه دهی

تاکی ز پی خدا به خلق انگیزی

بی پیکر معرفت به دلق آمیزی

بازت نرهد ز حلقه ها پا مگر آنک

در دایره چون حلقه به حلق آویزی

صوفی صفت بدرگی آخر تا کی

در صورت مردم سگی آخر تا کی

بر فرض حلال است گرفتم نه حرام

در کیش تو...بگی آخر تا کی

رخساره به خون صد پیم افزون شوئی

تا یک رهم از رخ اشک گلگون شوئی

رسمی است کهن قاعده خون شستن از آب

تو تازه رویت آب از خون شوئی

بر کرده غراب چند از یاوه پری

بال و پری از کاغذ تازی و دری

غافل که پریدن نتوان زین پر و بال

جز تا شرفات بام...تری

گر فضل به علم و خط و دفتر بودی

وز خلق اگر سواد برتر بودی

مفتی بایستی آنکه سردار آید

عثمان بایست تا پیمبر بودی

تا کی به خود افزون زخدا کم گردی

دریا بهلی و در پی نم گردی

تا عالم ... خودی ناری طی

... ای ار خدای عالم گردی

نه چهره گلی، نه سنبلان مرغولی

نه لب لعلی، نه نرگسان مکحولی

هیچش نه وهستش آنچه خوبان دارند

من زشت ندیده ام بدین مقبولی

از جان فرمش همی زتن یا کنی

وز نفس غمی نهاد خود شاد کنی

عنقا صفت ار بار شهی بود بسوز

چون پرچمه شیخ تا به کی باد کنی

این جان کآمد طفیل تمثال علی

سردار مخواه جز که پامال علی

گاوی خری ار اسب دواند که چرا

بسرای که واصل علی مال علی