کج کج منگر در من شمشیر نیم

وحشت مکن از شکار من شیر نیم

با آنکه سگم، بر آستان بارم ده

بیگانه مشو که آشناگیر نیم

سردار اسرار مسالک آن سه مقام

کآن هر سه نشان بر بدل افتادش بنام

این جمع ندانند مگر وایابی

از تفرقه و سوخته وپخته و خام

سردار ز روی ذوق نز سوق کلام

در مشرب من بهشت ره باده حرام

بی شاهد و بی ندامه با کار و به ترس

افراط می نه پخته با سفله خام

بیش از همه کس و از همه کس کم مائیم

رانده و مانده دوده آدم مائیم

قومی به عرب غریب و قومی به عجم

غربت زده در تمام عالم مائیم

از پیر خرابات نبرم به ستم

در شیخ مناجات نبندم به کرم

چون برم چون کفر و پس آنگه به خدای

کی بندم کی سجود و آنگه به صنم

شیخ خشک از صوفی تر نشناسم

وز بی بصری کور ز کر نشناسم

در پوزش من اسب متازید ایراک

دیری است که تا گاو ز خر نشناسم

از آتش نی دوزخی افروخته‌ام

وز آن آتش بهشت‌ها توخته‌ام

این پایگه بلند از آن خدمه پست

زآن است که... در او سوخته‌ام

در مشرب شور و تلخ پا بستش بین

از باده نای و نوش سرمستش بین

پا بر سر عرض اگر نهد عذرش به

مسکین سر خیک شیره در دستش بین

زین خر گله میش پوش افزون طلبان

بز گیر وجوه وقف روزان و شبان

غافل کش از این قوچ شدن مالد شاخ

سگ را چو اجل رسد خورد نان شبان

زان زلف و ذقن چیست فلک پیمودن

با ناله و از اشک زمین فرسودن

این در پی آن باد به چنبر بستن

آن از غم این آب به هاون سودن

نه شکوه ز مستقبل و نز ماضی کن

خود را به مکافات عمل راضی کن

خواهی بکنی چکمه و کفشت نبرند

...کلاه خویشتن قاضی کن

دنیا نکند ریع به کسب من و تو

عقبی نشود بیع به حسب من و تو

دست ار دهد آن جهان جان هر دو جهان

با هر چه در او به ...یر اسب من و تو

زاهد به کتابی و کتاب من و تو

سنگ است و صراحی انتساب من و تو

تو مرده کوثری و من زنده می

مشکل که به یک جو رود آب من و تو

مفتی ز در خم شکنی خمکده کاو

چار اسبه چو دزد نقب زن بر زر ساو

بوی قدح از کون خری رستش ریش

پیش آر سبو که ماند در خم سر گاو

بفزای به انسان ز بهائم کم شو

هم بر پر از انسان به ملک همدم شو

ور منزلتی برتر از اینت باید

تنگ است مجال برتری آدم شو

تا کی گوئی قطره فروهل یم جو

گشتم خفه زین پر نفسی ها کم گو

گفتی که خداست آدم آری آری

... شغال مرده سگ آدم کو

ای بخت دمی ز خواب نوشین برشو

ای می نفسی ز شیشه در ساغر شو

ای سبزه ببند پرده بر روی زمین

ای ابر حجاب دیده اختر شو

گیتی همه پیدا و نهان...به

در بسته زمین و آسمان...به

معذورم دار اگر همی مقهورم

یک تن چه کند به یک جهان...به

زی آن ز نخم مراین دل نامه سیاه

ره کرد و نخست پی در افکند به چاه

خود نیز رهش چه شد از این بی راهی

آری به کنار ره بود صاحب راه

زد بر دل من نرگس شیدای تو راه

و افکند درآن چاه ذقن خوار و تباه

صد عاقل را دست بر آوردن نیست

این سنگ که دیوان در انداخت به چاه