از پسته چو شکرت نمک ریز آید

جان بخشد و خوبتر زجان نیز آید

جز آن لب زنقحبه که چشمش مرساد

کشنید که از هیچ همه چیز آید

آنرا که بطی دو باده در چنگ آید

پست ار چه مگس به پایه سیرنگ آید

چشم من و توتیای خشت سرخم

زین باره سرمه سای اگر سنگ آید

می خور که روانت حکمت افزون روید

راز تن و سر دل به قانون روید

زان خم که مراست کاسه گر جام کشی

خاکت عوض سبزه فلاطون روید

زین جنس دوپا هر آنکه بر سر گردد

غفرانش طلب تات میسر گردد

...بتر رفت همی ترسم از آنک

برگردد و...بترتر گردد

ز آن طره به جز شکست بر دل نرسد

و آسیب به دیوانه و عاقل نرسد

با این کژی کارش همی بینم راست

حرف است که بار کج به منزل نرسد

این پخته که سفله خام تعبیر کند

نامش غم دین نهاده تکفیر کند

صد مرحله زین گفته از آن گوینده

...تر آن بود که تقصیر کند

چون کاسه می شکسته قانون گردد

کم ظرفان را بدگلی افزون گردد

کوزه شکم انباشتن ار فضلستی

خم بایستی همی فلاطون گردد

مفتی اگرت ز ترک دستار افتاد

کم پیچ کز این علاقه بسیار افتاد

کف زن که ز بند این مظالم رستی

پاکوب که از گردنت این بار افتاد

آن طره به ما جهود سار استیزد

با عنف نهفته گیر و دار انگیزد

بعد از دو جهان دراز دستی بیداد

سر گردد و در دامن یار آویزد

بر خون من آن ترک شکرلب گذرد

و افکنده به پا زلف معقرب گذرد

گفتم دیه ده، چو ریختی خونم، گفت

من کشته خونی که بر او شب گذرد

این خرگله مغز جو که سگ های ترند

وین سگ رمه پوست بوکه خشکان خرند

گفتی که که به، یا که که بد، زین دو گروه

خشک چه، تر چه، هر دو... ترند

آن قوم که بر به ذوق بعضی دلیند

وان زمره که بر به کیش برخی ولیند

یک حلقه به جز دایره داران زن و مرد

در مرتبه دختران خادم علیند

هر فیض که آب زندگانی بخشد

بر عکس شراب ارغوانی بخشد

آن زندگی جوان به پیری آرد

این پیران را زنوجوانی بخشد

جز این دل دوزخ دم دریا پالود

این گرم نوا در آب و آذر که سرود

عهد است که از دجله همی خیزد سیل

رسم است که از کنده همی آید دود

سردار پی زاهد خودبین گردد

واندر طلب ملت و آئین گردد

عذرش بگذارید و ملامت نکنید

کز جبر بود که مرد بیدین گردد

زآنان که نشاط باده و باغ کنند

و اندیشه صید و رامش و راغ کنند

گر بوی کبابی رسدت رنگ مباز

ظن قوی آن است که خر داغ کنند

صورت نگران به بندگی خویش درند

معنی سپران بر از خدا بی خبرند

زین هر دو گره میانه خود و خدای

انصاف بده کدام...ترند

زانم چه که خم باده گلگون جو شد

یا شاخ شکوفه ها دگرگون جو شد

دیگی که به طمع خام ما نارد جوش

گر خود همه کام پخته در خون جو شد

گر جام کشی مایه شینت دانند

ور طره زبون ثقلینت دانند

چون من به خطی سبزولبی سرخ گرای

تا کامروای نشاتینت دانند

این خر گله بی وجود مردم ایجاد

تا آدم راستین نگردد به جهاد

البته قیام تو نگردد نزدیک

از دوریت ای قیامت کبری داد