برگیر نقاب و بختم از جا بردار

بنمای رخ و لاله حمرا بردار

جان در ته پای می رود زلف بکش

در از سر زلف می رود پا بردار

جان را به پذیره آی از جا بردار

زان پیش که شوقم بکشد پا بردار

جان و دل و دیده ارمغان آورده

آیینه ای از بهر تماشا بردار

هرگز نشود دار فنا جای قرار

بی گریه کس از رحم نیاید به کنار

گل جامه دریده بر سر شاخ آید

از بس که به دامنش درآویزد خار

از ضعف تنت رفته توان همه کس

وز درد تو خسته استخوان همه کس

یک تن ز ملامت تو بی دردی نیست

پیوند به جان تست جان همه کس

عاشق که طریق عشق آموزندش

چون شعله ز پا تا به سر افروزندش

دل شمع صفت زنده بود در آتش

می میرد اگر دمی نمی سوزندش

دم چند فروزی از سخن چینی خویش

شرمنده نمی شوی ز رنگینی خویش

از من مزه ای طلب که مغز از سخنم

رستست چو نی شکر ز شیرینی خویش

صد ره شده ام به بیخ و بن جویی خویش

یک زشت ندیده ام به نیکویی خویش

بی یار بمانده ام ز بدخویی خویش

با خویش نشسته ام به بدگویی خویش

گلشن که بهار ساخته جانورش

طاووس نگارین شده پا تا به سرش

ترسند که از شکفتگی برپرد

بافند ز ابر دام بر بال و پرش

از حسرت من حاصل دوران همه ذوق

وز کام دلم نصیب حرمان همه ذوق

شام عمرم چو مرگ عاصی همه غم

روز مرگم چو عید طفلان همه ذوق

یک قوم مسافر ز سرمایه خجل

جویای تو گشته ایم منزل منزل

نرخ خبر تو نیست هرچند که ما

جان بر سر جان نهیم و دل بر سر دل

می آمد و صد سپاه ناز از دنبال

جولان به زمین و آسمانش پامال

یک دیدن و کشور از جنون شورانگیز

یک جلوه و عالم از پری مالامال

دنباله دو خاطر خودرای خودم

بی زحمت ره آبله پای خودم

صد پرده درم ز خود نیایم بیرون

صد مرحله پیمایم و بر جای خودم

یک معرکه خویش را به جایی نزدیم

یک مرتبه حرف خون بهایی نزدیم

صد قافله شهید بر ما بگذشت

ما مرده چنان که دست و پایی نزدیم

اندر ره و بی ره همه جا گردیدیم

با مؤمن و کافر آشنا گردیدیم

بتخانه و کعبه ام به مقصد نرساند

ره پای و سری نداشت و اگر دیدیم

از کعبه به دیر باده‌کش می‌آرم

وز خاک به سوی شعله غش می‌آرم

کو می؟ که بر آتشم فشاند آبی

کز چشمه زمزم العطش می‌آرم

دامی ز نماز گرد خود بافته‌ام

خود را ز میان آن برون یافته‌ام

از توبه اگر توبه کنم نیست عجب

در توبه ز توبه روی برتافته‌ام

یک چند پی امید می‌گردیدم

خار و خس حرمان ز رهش می‌چیدم

دیدم که سر از کوی که برمی‌آرد

پا بر سر آرزوی دل مالیدم

طبعی چو رخ حورسرشتان دارم

اما چو ریاض تشنه کشتان دارم

بس ساده ضمیر و راستگو آمده است

این آینه در نمد ز زشتان دارم

آتش خورم و زحمت جانان نشوم

پروانه شمعم مگس خوان نشوم

چون خنده ساقی گزک مستانم

جز بر جگر کباب مهمان نشوم

چون طایر باد از قفس آزادیم

دوران گرهی نزد که ما نگشادیم

تاری ز کمند کس نبردیم نشان

در دام کسی پری گرو ننهادیم