گفته ست یکی حکیم کامل حکم است

راحت ز جهان مجوی کاندر عدم است

هر چیز که عین راحتش می دانی

آن راحت محض نیست دفع الم است

ماهی که هنوز در دل فاخر ماست

با آن بم و طنبور که در خاطر ماست

از دیدن آن خود دل ما گشته ملول

هم هوئی و گنبدش که او ناظر ماست

زین شور و شری که از غمت در سر ماست

در شورش خیل فتنه سرشر سر ماست

در سر دربازم با تو گر سرسر تست

سردرسر تو کند سر ار سر سر ماست

افسانه شهر قصه مشکل ماست

دیوانه دهر این دل بیحاصل ماست

بر ما نکند رحم اگر دل دل تست

وز تو نشود سیر اگر دل دل ماست

از حسرت چهره ایکه باغ دلم است

از باغ و بهار و گل فراغ دلم است

از بهر رخ دوست به باغ آمدمی

چون بی رخ اوست باغ داغ دلم است

تا عشق تو همنشین دل ماست

داغ غم عشق بر جبین دل ماست

از ابر دو دیده هردمش آب دهم

تا کشت غم تو بر زمین دل ماست

یاد تو شب و روز قرین دل ماست

سودای رخت گوشه نشین دل ماست

از حلقه بندگیت بیرون نشوم

تا نقش حیات بر نگین دل ماست

این ابر که چون حادثه پیوسته ماست

بارانش همه بار دل خسته ماست

می نگشاید همچو دل ما نفسی

او نیز مگر کار فروبسته ماست

امشب شب برسر زدن و زاریم است

و اندیشه بیخوابی و بیداریم است

صد شب ز لب تو خورده ام جام شراب

آن رفت و کنون نوبت غمخواریم است

آن گوهر جان که در دریائی ماست

و آسایش و کام دل سودائی ماست

چون مردم چشم از آنکه خرد است و عزیز

بر دیده نشانمش که بینائی ماست

برخیز و بده باده چه جای سخن است

کامشب دهن تنگ تو روزی من است

ما را چو رخ خویش می گلگون ده

کاین توبه من چو زلف تو پرشکن است

تا ظن نبری که عشق در نقصان است

یا بی تو دل مرا سر و سامان است

از بیم زبان دشمنان خاموشم

ورنه غم از آنچه بود صد چندان است

دستی که هزار درد را درمان است

بر بربستی وزان دلم حیران است

یعنی که ضمان روی خلق منم

بر سینه اگر دست نهادی زان است

نه از تو مرا بخت ظفر یافتن است

نز وصل تو امید دگر یافتن است

در عالم گفتگوی نومید شدم

دریاب مرا که وقت دریافتن است

زانجا که فریب طبع دلدار من است

می گفت وفا و مهر تو کار من است

گفتم باری تو دعوی مهر مکن

کاین قاعده دل وفادار من است

دیدار تو شمع عالم افروز من است

رخسار تو نوبهار و نوروز من است

خلقی به بهار و روز نو دلشادند

روی تو بهار طرب اندوز من است

عشق تو که مرهم دل ریش من است

بیگانه نمی شود مگر خویش من است

از من دل و صبر بازگشتند و هنوز

منزل منزل غم تو در پیش من است

کاری که زهجران تو در پیش من است

نه در خور وهم چاره اندیش من است

رفتی تو و سالها دوا نپذیرد

آن درد که از تو در دل ریش من است

جای غمت این دل پریشان من است

گنج هوست سینه ویران من است

از اول بیت قلب کن حرفی پنج

کآن نادره نام خوش جانان من است

بی بزم تو باده اشک خونین من است

بی روی تو آه و گریه آئین من است

بی نام تو نقش سکه مسمار دل است

بی یاد تو لفظ خطبه نفرین من است