شمعی که ازوست عیش می خوران خوش

وز سوز وی است وقت بیداران خوش

گریان گریان تا به سحرگه می گفت

بگذشت مرا روز شب یاران خوش

ای گاه عتاب خوی بدساز تو خوش

هنگام فریب عشوه و ناز تو خوش

چون عارض گل روی دل افروز تو خوب

چون نغمه بلبل دم و آواز تو خوش

ای چون لب شیرین تو دشنام تو خوش

وی چون دهن تنگ تو پیغام تو خوش

چون چهره حور روی دلخواه تو خوب

چون بوی بهشت بوی اندام تو خوش

سیلاب ز جوی دیده راندم شب دوش

خاک همه شهر برفشاندم شب دوش

ای دوست ندانم که دعاهای که بود

کاندر غم تو زنده بماندم شب دوش

خوش باش به هر حال و مشو بیش اندیش

نیکی و بدی به وقت خویش آید پیش

زنهار ز چرخ تا نباشی دلریش

کو نیز خبر ندارد از گردش خویش

ای روی تو آراسته بی آرایش

دیدار تو داده روح را آسایش

بخشود نیم گرت سر بخشش هست

کز بهر چنین روز بود بخشایش

ای جور تو از صبر من غمگین بیش

هجر تو ز طاقت من مسکین بیش

گفتی که سزای خویش بینی دیدم

این است سزای من و صد چندین بیش

اکنون که تهی ست منزل من ز نشاط

اندوه دل است حاصل من ز نشاط

گویند نشاط دل ز مستی خیزد

خیزد همه مستی دل من ز نشاط

از آتش دل شدم شب افروز چو شمع

گشتم ز غم تو خویشتن سوز چو شمع

روزم نه قرارست و شبم نه خور و خواب

می میرم و می زیم شب و روز چو شمع

جانا رخ من زرد شدا ز گرد فراق

بی روی تو خون شد دلم از درد فراق

زنهار نه در کف فراقم فکنی

از بهر خدا که نیستم مرد فراق

خون کرد دلم را چو دل لاله فراق

بر من بگماشت گریه و ناله فراق

بعد از عمری چو یار دیدار نمود

یک ساعته وصل بود و یکساله فراق

عهد من دل شکسته زینگونه سبک

مشکن که بود عهد عزیزان نازک

دانی که چو آبگینه ما را دلکی ست

آسان شکن و ساده و صافی و تنک

از نظم تباه دل نمی داری تنگ

وز دامن من باز نمی داری چنگ

من ننگ ز شعر نیک خود می دارم

وز شعر بد خود تو نمی داری ننگ

ای سنگدل ار کوه ثباتی و درنگ

غافل منشین ز زاری این دل تنگ

کآن ناله کنم شام که بگدازد کوه

وان گریه کنم سحر که خون گردد سنگ

دلهاست ز چشم و دهن تنگ تو تنگ

ای یافته گل ز روی گلرنگ تو رنگ

بر جان خوردم زان قد چون تیر تو تیر

بر دل بستم زان دل چون سنگ تو سنگ

نه عمر عزیز داد یک راحت دل

نه سعی جمیل کرد حل مشکل دل

زنهار ز سعی و کوشش پر باطل

فریاد ز عمر ضایع بیحاصل

ره جوی و مکن تکیه بر این منزل گل

جان ورز و مکن یاد دل بی حاصل

کآن مزبله ئیست چند یا از تن و تن

وین غمکده ئیست چند یا از دل و دل

هرگز ز تو نگلسم محال است محال

یا عهد توبشکنم خیال است خیال

بر تو نکنم دعوی خون دل خویش

خون دل من بر تو حلال است حلال

ای یار چو اندیشه و مونس چو خیال

شایسته چو روحی و پسندید چو مال

آزرده مشو اگر دلت بگرفته است

شک نیست که خورشید بگیرد هر سال

گشتم ز جفای فلک و گردش سال

بد حال و نخواهم که کسم داند حال

تا گریم و دوستم بگوید مگری

یا نالم و دشمنم بگوید که منال