هر صبح شوم به خلوت آباد سحر

وز یاد تو و مهر دهم داد سحر

از مهر تو بر باد دهم جان عزیز

گر بوی تو آورد به من باد سحر

بر ما رقم خطا کشیدی آخر

وز کام دو عالمم بریدی آخر

و اکنون به امید وصل تو دادم دل

بختم ز تو این بود که دیدی آخر

عشق آمد و تازه کرد ریشم دیگر

و اندر رگ جان شکست نیشم دیگر

خیل ستمش پیش و پس دل بگرفت

تا خود چه غم آورد به پیشم دیگر

ای نام من از عشق تو دیوانه شهر

وی خصم من آشنا و بیگانه شهر

منسوخ شده است ویس و رامین امروز

عشق من و حسن تست افسانه شهر

حالیست عجب با توام ای طیره حور

بی تو دل و دیده را نه روح است و نه نور

ای منزل تو دل و دل از هجر تو ریش

ای جای تو چشم و چشم از روی تو دور

آخر ز من ای عهد شکن یادآور

وز عهد قول خویشتن یادآور

با شرط وفا و دوستی باز اندیش

یا عهد خود و صحبت من یاد آور

ای دل زر و جاه از اهل دنیا مپذیر

غافل مشو از حال وزیر و شه و میر

در دولت تیزشان تماشا می کن

وز نکبت زود همه شان عبرت گیر

ای چون تو جوان نبوده در عالم پیر

چون عقل هنر جوی و چو دل عیش پذیر

پرسیده بدی که سرخ را قافیه چیست

همچون رخ خوب تست کش نیست نظیر

یارب غم دلبر ز روانم برگیر

درد از دل ریش ناتوانم برگیر

یا سخت دلش نرم بکن در حق من

یا بار غم عشق ز جانم برگیر

در کینه به جان بکوش و رک باز مگیر

در حادثه بازی از فلک باز مگیر

روئی که دریغم آمد از چشم ملک

امروز به رغم من زسک باز مگیر

با جوز عروس حجله بستند و سریر

جوزی چو پنیر دارد آن ماه منیر

بر خوانچه تعزیت بسی دید ستم

بر خوان عروسی نبود جوز و پنیر

زان سوز که از تو دارم ای شمع طراز

زان درد که خوردم از تو شبهای دراز

تا دل ماند بر دل ماند داغ

گر عمر بود به عمرها گویم باز

ازبیخوابی در دل شبهای دراز

من شمع گدازنم و تو شمع طراز

من می سوزم ز هجر با حسرت و درد

تو می سازی خلوت با عشرت و ناز

یکدم نشوی با من مسکین دمساز

کز حادثه صد در نشود بر من باز

یک بوسه ز لعل تو و صد خون جگر

یک غمزه ز چشم تو و شهری غماز

برقی بودی که جستی ای مایه ناز

پنهان بنمودی رخ چون شمع طراز

روشن کردی چشمم و بگشادی راز

در من زدی آتش و نهان گشتی باز

تا کی بود این فریب و مکر ای بد ساز

تا چند بود این غم و هجران دراز

از من همه صبر و صبر و پندار و امید

وز تو همه وعده وعده عشوه و ناز

چون رشته تنم به تاب هجران مگذار

بر دست مپیچ بیش از این رشته ناز

سر رشته عهد تو رگ جان من است

گر بگسلد این رشته که پیوندد باز

چون روی نمود بخت و وصل آمد ساز

در عیش و طرب گرای و کمتر کن ناز

بس روز مرا بود بدین شب امید

بس شب که مرا بود بدین روی نیاز

نومید بدم ز دیدنت عمر دراز

عمری شدم از عشوه تو در تک و تاز

چون باد بدان عمر من و عهد تو نیز

هم با سر نومیدی خود رفتم باز

شمعم که ز دوری تو ای مایه ناز

کارم همه شب گریه و سوز است و گداز

کوتاهی عمر خویشتن می خواهم

تا باز رهم از غم شبهای دراز