چون سوز توام در این دل ریش گرفت

دل با تو طریق لابه در پیش گرفت

بسیار خروشید و خراشید جگر

در تو نگرفت و دل سر خویش گرفت

عهدت حق صحبت و نشستم نگرفت

دست دل افتاده مستم نگرفت

تا کین تو زیر پای غم پستم کرد

در هیچ بلا مهر تو دستم نگرفت

از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت

بگذاشت مرا و جستجوی تو گرفت

تا روی تو دید دل ز ما بازنگشت

بوی تو گرفته بود خوی تو گرفت

دی بر سر ره چو دلستانم می رفت

هوش از تن و طاقت از روانم می رفت

او می شد و چشمم ز پی اش می نگریست

دیدم به دو چشم خود که جانم می رفت

دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت

بی اسب پیاده نغز و شیرین می رفت

شکر ز لبش پیل به بالا می ریخت

وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت

چشمت کم ما گرفت بیگانه صفت

عشق تو مرا بسوخت پروانه صفت

فریاد رس ای پری رخ از بهر خدا

رحم آر بر این عاشق دیوانه صفت

با تو سخنی که بی زبان جانم گفت

نشنیدی و با زبان نمی دانم گفت

آن راز که جان گوید و هم جان شنود

در گوش به صوت و حرف نتوانم گفت

رفتم به سفر چو بود دوری کامت

جستی تو ز دام ما و ما از دامت

هم گوش تو آسوده شد از ناله من

هم گوش من آسوده شداز دشنامت

بس بار بلا به جان کشیدم ز غمت

ای راحت جان به جان رسیدم ز غمت

در کام دلم طعم اجل شیرین کرد

این تلخی ها که من کشیدم ز غمت

ای من به فدای آن تن چون سمنت

آلوده به خون من زه پیرهنت

با سایه تو به رنجم از رشک قدت

با پیرهنت به کینم از کین تنت

بشکست دلم زان دل چون سندانت

گریان شدم از عشق لب خندانت

دندان طمع در دل من کردی تیز

درد دل من گرفت در دندانت

ای دور فلک نتیجه دورانت

وی گوش ظفر ز شیهه یکرانت

کیش از پی آنکه برتو بندد خود را

می آید و بوسه می دهد بر رانت

یکچند به آوازه بدم مفتونت

نادیده به آواز شدم مجنونت

چون دیدمت آوازه و آواز چه بود

از حور بهشت یافتم افزونت

ای خصم مدان رفتنش ا زنفرینت

بد مهری دنیا مشمار از کینت

در ماتم او ز چشم خون بار چو سیل

گر دوخته نیست چشم عبرت بینت

ای رشک بنفشه سنبل پرچینت

گل آب شده پیش رخ رنگینت

چشمی ست مرا چو چشم نرگس بیخواب

از آرزوی سینه چون نسرینت

نه سیم که جائی طلبم در کویت

نه برگ که خیمه ای زنم پهلویت

نه نیز ترا میل که آئی سویم

پس من به چه تدبیر ببینم رویت

نه برگ که خیمه ای زنم پهلویت

نه سیم که خانه ای خرم در کویت

من دیده و گوش را بدان می خواهم

تا بشنوم آواز و ببینم رویت

نه دست که گیرم شکنی از مویت

نه پای که بگذرم شبی در کویت

پس دیده و گوشم ار نباشد شاید

چون نشنوم آواز و نبینم رویت

افکند مرا گردش دهر ازکویت

جائی که صبا نیارد آنجا بویت

نه روی تو دیدنم میسر باشد

نه روی کسی که دیده باشد رویت

خورشید نخواهم که ببیند رویت

نه مه که به شب روی رود در کویت

چون شانه شود دلم به صد شاخ ز رشک

گر شانه زند دست به شاخ مویت