در خواب غرور خلق بیداری نیست

وز مستی جهل دهر هشیاری نیست

احوال غم فراق آن عهد شکن

در حال چو با قلم بگفتم بگریست

گر کوتهی عمر ز بیدادگریست

با ظلم تو این عمر دراز تو ز چیست

پیغمبر حق به سال شصت و سه گذشت

تو ظالم ضال تا به صد خواهی زیست

ز اخلاق هر آنچه در بشر می بایست

ز آداب هر آنچه در هنر می بایست

بودت همه با کمال خوبی و سخا

جز عمر به کار تو چه درمی بایست

از چرخ کبود بر دلم زنگاریست

وز دهر سیه سپید بردل باریست

این سرخی اشک و زردی چهره من

از خط بنفش سبزواری یاریست

هر روز زمانه را ز نو بازاریست

هر لحظه ز نو حادثه در پیکاریست

ای یار کهن ز رنج نو دل مشکن

کاین چرخ کهن نو به نو اندر کاریست

از مرگ تو مهر و ماه و انجم بگریست

حور و ملک و پری و مردم بگریست

بر ساز بنام تو سرودی گفتم

طنبور بنالید و بریشم بگریست

با دل غم آن صنم بگفتم بگریست

با دیده چو شرح غم بگفتم بگریست

احوال غم فراق آن عهدشکن

در حال چو با قلم بگفتم بگریست

چشم شب دوش اشک به دامن بگریست

بر من ز جفای دوست دشمن بگریست

گردون که هزار دشمنی با من داشت

خوش خوش به هزار دیده بر من بگریست

کس نیست که از غمت به زاری نگریست

وز بهر تو سرو جویباری نگریست

چندانکه گریست چشم من بر قد تو

برسرو چمن ابر بهاری نگریست

می آمد و دزدیده مرا می نگریست

می رفت و دگر سوی قفا می نگریست

یا شیوه خویشتن خوشش می آمد

یا از سر مرحمت به ما می نگریست

چون گل به میان خار می باید زیست

با دشمن دوست وار می باید زیست

خواهی که سخن ز پرده بیرون نشود

در پرده روزگار می باید زیست

چون دید که تن را به غمش تاب ورکی ست

شد دور که در دعوی عشق تو شکی ست

واکنو که چو مو گشته ام از عشق میانش

آمد که میان من و تو هر دو یکی ست

دیدار تو مونس همه ساله کیست

زلف و رخ تو بنفشه و لاله کیست

شبها ز تو می نالم و تو می شنوی

آخر روزی بپرس کاین ناله کیست

هستت خبر ای جان که خریدار تو کیست

وانده خر و جانفروش بازار تو کیست

من خود دانم که کشته درد کی ام

تو کی دانی که عاشق زار تو کیست

چون دوستی تو اصل دشمن کامی ست

این سوختن من از فراقت خامی ست

وامید من آبستن بس نومیدی ست

نامم ز تو آلوده صد بدنامی ست

زلف تو که دل در شکنش زندانیست

دزد است و به آویختگی ارزانیست

دل برد و هزار کس گواهند بر این

وان شوخ هنوز برسر پیشانیست

در سینه دلم که گنج لعل کانیست

رویش ز ستمهای تو در ویرانیست

سرگردانم ز من چه گردانی سر

خود بهر من از تو همه سرگردانیست

گیرم که به مهر ما دل گرمت نیست

یا خود به مثل وفا و آزرمت نیست

آخر چو ز روی من نمی داری شرم

باری ز حق صحبت من شرمت نیست

چشمت که چنو زهره افسونگر نیست

از تیغ که مریخ زند کمتر نیست

تا مشتری رخ چو ماهت شده ام

روز زحلم به هیچ رو درخور نیست

در عشق چو من سوخته غمخور نیست

در حسن نظیر تو بتی دلبر نیست

در آینه خود نگر و عاشق شو

گر عشق من و حسن خودت باور نیست