ای روی تو آراسته بی آرایش

دیدار تو داده روح را آسایش

بخشود نیم گرت سر بخشش هست

کز بهر چنین روز بود بخشایش

ای جور تو از صبر من غمگین بیش

هجر تو ز طاقت من مسکین بیش

گفتی که سزای خویش بینی دیدم

این است سزای من و صد چندین بیش

اکنون که تهی ست منزل من ز نشاط

اندوه دل است حاصل من ز نشاط

گویند نشاط دل ز مستی خیزد

خیزد همه مستی دل من ز نشاط

از آتش دل شدم شب افروز چو شمع

گشتم ز غم تو خویشتن سوز چو شمع

روزم نه قرارست و شبم نه خور و خواب

می میرم و می زیم شب و روز چو شمع

جانا رخ من زرد شدا ز گرد فراق

بی روی تو خون شد دلم از درد فراق

زنهار نه در کف فراقم فکنی

از بهر خدا که نیستم مرد فراق

خون کرد دلم را چو دل لاله فراق

بر من بگماشت گریه و ناله فراق

بعد از عمری چو یار دیدار نمود

یک ساعته وصل بود و یکساله فراق

عهد من دل شکسته زینگونه سبک

مشکن که بود عهد عزیزان نازک

دانی که چو آبگینه ما را دلکی ست

آسان شکن و ساده و صافی و تنک

از نظم تباه دل نمی داری تنگ

وز دامن من باز نمی داری چنگ

من ننگ ز شعر نیک خود می دارم

وز شعر بد خود تو نمی داری ننگ

ای سنگدل ار کوه ثباتی و درنگ

غافل منشین ز زاری این دل تنگ

کآن ناله کنم شام که بگدازد کوه

وان گریه کنم سحر که خون گردد سنگ

دلهاست ز چشم و دهن تنگ تو تنگ

ای یافته گل ز روی گلرنگ تو رنگ

بر جان خوردم زان قد چون تیر تو تیر

بر دل بستم زان دل چون سنگ تو سنگ

نه عمر عزیز داد یک راحت دل

نه سعی جمیل کرد حل مشکل دل

زنهار ز سعی و کوشش پر باطل

فریاد ز عمر ضایع بیحاصل

ره جوی و مکن تکیه بر این منزل گل

جان ورز و مکن یاد دل بی حاصل

کآن مزبله ئیست چند یا از تن و تن

وین غمکده ئیست چند یا از دل و دل

هرگز ز تو نگلسم محال است محال

یا عهد توبشکنم خیال است خیال

بر تو نکنم دعوی خون دل خویش

خون دل من بر تو حلال است حلال

ای یار چو اندیشه و مونس چو خیال

شایسته چو روحی و پسندید چو مال

آزرده مشو اگر دلت بگرفته است

شک نیست که خورشید بگیرد هر سال

گشتم ز جفای فلک و گردش سال

بد حال و نخواهم که کسم داند حال

تا گریم و دوستم بگوید مگری

یا نالم و دشمنم بگوید که منال

رسوا شدم از دیده و شیدا از دل

مهجور ز دلدارم و تنها از دل

نه دوست وفا کرد و نه دل پای بداشت

یارب گله از دوست کنم یا از دل

ای کرده پر از خاک جفا مفرش دل

وی داده به باد عیش های خوش دل

می ترسم ازان دعا که در وقت سحر

من باشم و آب دیده و آتش دل

در عشق توام نه صبر برخاست نه دل

بی روی توام نه عقل پیداست نه دل

این غم که مراست کوه قاف است نه غم

وان دل که تراست سنگ خاراست نه دل

برخیز که غنچه در قماط است ای دل

در هر چمن از لاله بساط است ای دل

آنرا بنشان پیش که من دانم و تو

امروز که موسم نشاط است ای دل

این عمر کز و هست ملالی حاصل

بگذشت و نگشت جز وبالی حاصل

افسوس که ناچار همی باید مرد

نا کرده در این جهان کمالی حاصل