گیسوی تو عنبرین شمیم است

بوی تو ز خلد یک نعیم است

چشمت ز خمار چون سقیم است

دل در بر او به ترس و بیم است

فریاد من از زمانه بگذشت

بر زلف نگار شانه بگذشت

ابروی کمان یار بر دست

تیریست که از نشانه بگذشت

ای کرده نظر بدست مردم

در خویش مرا نموده ای گم

در زیر مقرنس نگون خم

هر لحظه بخاک میزنی دم

ای دوست بیا دمی به بالین

این خون دو دیدهٔ ترم بین

گویی که شده مقرنس عنین

داماد زمانه راست کابین

ای زلف تو گشته همچو چوگان

گویی که دلم چو گوست در آن

از دست زمانه ام گریزان

افتانم و گاه گشته خیزان

جان بر لب ماست در زمانه

از دست جفای این دو گانه

گویی ز مقرنس زمانه

نه جای بود مرا نه خانه

نباشد از ره کین گر نمی‌دهد دادم

خوش است خاطر او با فغان و فریادم

به مهر غیر یقین کرده‌ای و دلشادم

که من ز چشم تو از این گناه افتادم

دوش میگفت کسی گفت فلان خواجه مرا

که فلان از پی جاه و خطر و مسکن ماست

گفتم ار باز ببینیش بگو کای خواجه

مال و جاهت چه بود خون تو در گردن ماست

خواجه هشدار و میندیش و میاسا که فلان

[...]

بحریست بی کنار دل از عشق و هر زمان

از وی روان زدیده گهر بر کنار ماست

با هم چه وعده ها که بدادیم از و کنون

ما شرمسار دیده و دل شرمسار ماست

زاهد ز عیبجویی ما عیب او کنی

[...]

بردیم بکوی تو پناه از ستم چرخ

دیدیم که از چرخ ستمکارتری هست

آن کس که ز خود وز دو جهان بیخبر افتاد

از وی خبری گیر که باوی خبری هست

ای که گفتی وادی عشقش به سر پیموده‌ام

هرکه از پا سر شناسد زین رهش رفتار نیست

گر به پاداش وفا رسمست خوبان را جفا

بی‌وفا یار مرا با من جفا بسیار نیست

پاداش تلخها که از آن لب شنیده ام

جز بوسه ای بر آن دهن نوشخند نیست

صیدی که آرزوی رهایی کند نشاط

در صید گاه عشق سزاوار بندنیست

گفتم چو دیده دید چسان منع دل کنم

گفتا که منع دیده ز دیدار بایدت

گیرم رسید و حال تو دید و عنان کشید

آخر نشاط جرأت گفتار بایدت

طبیب از درد می‌پرسد من از درمان درد اما

نه من آگاه از دردم نه او آگه ز درمان است

دلیل ناتوانی در طریق عشق بس باشد

بهر گامی که ضعف افکندت از پا کوی جانان است

تاجان دهم زرشک بمن سر گران شدی

با غیر مهربانیت ای شوخ بس نبود

آیا کدام دلشده دنبال محمل است

امشب که این اثر بفغان جرس نبود

دادیم از جفای تو داد فغان بسی

[...]

در هر دو جهان جز در میخانه ندیدیم

جایی که در آنجا نفسی شاد توان بود

گر از پی خرسندی اغیار نباشد

خرسند از آن شوخ به بیداد توان بود

زهی رفیع جنابی که درگه عالیت

سپهر را به بسیط زمین تشکل کرد

عروسی معنی طبعم بعقد نظم نداد

که جز بزیور مدح تواش تحمل کرد

رهی بخواستن قطعه از جناب تو دوش

[...]

چارهٔ بیداد خوبان یک تغافل بیش نیست

کار از بی‌طاقتی در عشق مشکل کرده‌اند

منع رندان زاهدا از عیب بدنامی مکن

زان که با سد خون دل این نام حاصل کرده‌اند

تا چه نیرنگ است در چشم فسون‌ساز بتان

[...]

در وصلم و به هجر برم رشک غیر را

از نامه‌ای چو می‌شنوم یاد می‌کند

امروز اضطراب دگر داشت مرغ دل

صیادش از قفس مگر آزاد می‌کند

درون خانه جز بیرون در نیست

اگر بستند در یا در شکستند

چه ظلم است این خدا را کاندرین بزم

مراهم توبه هم ساغر شکستند

تو گر آرام جویی رام شو رام

[...]