از آتش غم سوخت سراسر دل من

یک بار تو را نسوخت دل بر دل من

آتش در سنگ باشد این طرفه که هست

از سنگ دل تو آتش اندر دل من

بر چرخ هلال غره ی ماه است این

یا تیغ شهنشه فلک جاه است این

ناگشته عیان زدیده ها گشت نهان

نی نی غلطم کوکب بد خواه است این

تا چند ز گیسوان گره بگسستن

وز خشم با بروان گره بر بستن

با عجز خود آزموده ام خشم ترا

آخر تو شوی خسته ازین دل خستن

ما هیچ نداریم پسند دل تو

جز یک دل و آن نیز بود منزل تو

گر هیچ نداریم بغیر تو، خوشیم

غیر از تو چه باشد که بود قابل تو

هستیم من و تو تا بیاد من و تو

حاصل نشود دلا مراد من و تو

از روز ازل جرم همه از من و توست

حق گیرد از من و تو داد من و تو

بیگانه ز خویش و آشنا با غم تو

گشتم در دل گرفت جانا غم تو

برخاستم از سر دو عالم یکبار

جز دل که نشسته بود آنجا غم تو

بادا تا هست روز شب و طلعت شاه

هم زیب شبستان و هم آرایش گاه

مهر است و بروز گیتی افروزد مهر

ماه است و بشب انجمن آراید ماه

در کار جهان نیستی از هستی به

بی دانشی و بیخودی و مستی به

جویم ز چه برتری که از بام جهان

باید چو فتاد عاقبت، پستی به

ای عشق تو راحت دل و جان بودی

در پیش تو هر مشکلی آسان بودی

میخواندندت کفر و تو ایمان بودی

میگفتندت درد و تو درمان بودی

فارغ ز غم سود و زیانم کردی

آسوده ز محنت جهانم کردی

ای عشق ترا چه شکر گویم که چنانک

میخواستم آخر آنچنانم کردی

گر دل داری بدست جز یار مجوی

ورنه بجز از رضای دلدار مجوی

چون دل بکسی دهی ز جان هم بگذر

چون یار بجستی دگر اغیار مجوی

با قدر تو نام اوج گردون ننگی

با جاه تو وسعتگه عالم تنگی

با عدل تو احتساب کسری ظلمی

با رای تو مرات سکندر زنگی

امروز چها باین جفا کش کردی

باز این دل خسته را مشوق کردی

با غیر بگرمابه شدی و زغیرت

چشمم پر آب و دل پر آذر کردی

خواهی که کشی خنجر و زارم بکشی

از کرده مرا که شرمسارم بکشی

سد بار فزون چو بیگناهم کشتی

یکره چه شود گناهکارم بکشی

وقتست که بر من ای نسیم سحری

رحم آری و بر ساحل رودی گذری

زان خاک بدین چشم غباری آری

زین چشم بدان رود درودی ببری

غمگین از غم مباش و شاد از شادی

یکسان بادت خرابی و آبادی

آنرا که بمهر خواجه دل در بند است

فرقی نکند بندگی و آزادی

غما ز اندازه بیرون میشدی کاش

دلا پر خون شدی، خون میشدی کاش

تنا از پای تا سر خستی ای جان

ازین ویرانه بیرون میشدی کاش

اگر در خیمه یا در محملی تو

اگر بر ناقه یا در منزلی تو

بدل نزدیکتر باشی تو از دل

که هم اندر تو دل هم در دلی تو

به کس نه دوست او نه دشمن است او

یکی چابک حریف پرفن است او

اگر تو گلبنی ابر بهار است

وگر خاری شرار گلخن است او

ابروی نگار چون کمان است

زلفین وی اندر او دخان است

ابروی مقرنس اندر آنست

گویی که کمان قبطیان است