بس شب بلب آه سینه سوز آوردم

تا رو بتو مهر دل فروز آوردم

تو می بینی چو صبح در خنده لبم

من میدانم چه شب بروز آوردم!

دلدار ز جور کام مشکل دهدم

مشکل در کوی خویش منزل دهدم

دل دادم و جان یافتم از جانان دوش

جان میدهم امروزش اگر دل دهدم

در گلشن روزگار میگردیدم

از هر شاخی، تازه گلی میچیدم

از هم نفسان رفته میکردم یاد

هر جا گل دسته بسته یی میدیدم

گر در باغم، ز باغبان ناز کشم

ور در قفسم، حسرت پرواز کشم

مرغان همه هم نغمه، چرا من باید

سر زیر پر از هجر هم آواز کشم؟!

ای محرم خلوت ومه انجمنم

محروم چو ببینم بتو، طعنه زنم

دی من بودم چنین، که امروز تویی

فردا تو چنان شوی، که امروز منم

در کوی تو، دلباخته ها می بینم

چون دل بغمت ساخته ها می بینم

فریاد که سروی که منش پروردم

در هر شاخش فاخته ها می بینم

چون رخت ازین سرای شش گوشه بریم

زین مزرعه غم نیست نه گر خوشه بریم

ما مهمانیم و صاحب خانه کریم

عیب است اگر برای خود توشه بریم

چون گشت بخیر عاقبت کار نعیم

از باغ جهان رفت به گلزار نعیم

تاریخ وفات خواستم، آذر گفت:

شد دار نعیم ناگهان دار نعیم

وقت است ز باغ نکهت گل شنویم

وز هر کف خاک، بوی سنبل شنویم

از گریه ابر خنده ی گل ببنیم

وز خنده ی گل، ناله بلبل شنویم

چون صدر جهان ازین جهان شاد چنان

شد سوی جنان برینجهان خنده زنان

تاریخ نگار گشت آذر ز بنان

«شد صدر جهان، بمنزل صدر جنان»

چند ای ظالم! بهر فریب دگران

ماخسته و باشی تو طبیب دگران؟!

ظلم اینکه، گذشت تیر جورت از من

وین ظلم دگر که شد نصیب دگران

آن دوست که دشمن است با دوست همان

گویند: خط آورده و بدخوست همان

چون بدخویی است لازم روی نکو

بدخوست از آن رو که نکوروست همان

جمشیدی و جام تو شکستن نتوان!

خورشیدی و پیش تو نشستن نتوان!

بگشاد خدا برویت این در، خوش باش

آن در که خدا گشاد، بستن نتوان!

ای در هوس روی تو، روشن رایان!

وی در طلب کوی تو، بزم آرایان!

هیهات بکوی تو توانیم رسید

ما بی پایان و، راه ما بی پایان!

ای دوست! چراغ مهر خاموش مکن

حرف غرض آمیز کسان گوش مکن

اکنون که شکفت غنچه ی باغ رخت

حق نفس مرا فراموش مکن

خوش آنکه بگوش تو رسد یا رب من

وز لعل لبت دوا شود مطلب من

هم را گیریم و رو برو بگذاریم،

من لب بلب تو و تو لب بر لب من

ای آنکه سر کوی تو شد منزل من

جز تخم غمت نیست در آب و گل من

ای کاش! که بودی دل من چون دل تو

یا آنکه دل تو بود همچون دل من

ای سوخته از هزار فرسخ دل من!

و انداخته زین رشک بدوزخ دل من!

از هر طرفی گوش فرا میدارم

آواز همی رسد که آوخ دل من

دل خواست ز خلق و خون شد از غم دل من

گفتم: نبود ز هیچ دل کم، دل من!

گفتا که: دل تو کو؟! فشاندم برهش

یک قطره ی خون و، گفتم: این هم دل من!

آن کس که براز عشق شد محرم من

اکنون خواهم شبی شود همدم من

تا من غم او بشنوم و او غم من

من ماتم او گیرم و، او ماتم من