تن ز آتش غم، چو عود می بین و مپرس

آهم بلب کبود می بین و مپرس

کس را خبر از درون آتشکده نیست

از روزنه هاش دود می بین و مپرس

خسرو، کآراست ملک چون روی عروس

نوشید می و به لعل شیرین زد بوس

هم نغمه ی نی شنید و هم ناله ی کوس

هر کار که خواست کرد، لیکن افسوس

جانم ز تو شد تباه، افسوس افسوس!

روزم ز تو شد سیاه، افسوس افسوس!

اکنون بتو نیست راه، افسوس افسوس

افسوس افسوس و، آه افسوس افسوس!

یا رب مپسند کعبه گردد ناووس

دهقان گیرد کاسه، ز دست کاووس

بر ساعد روسبی نشیند شاهین

در خانه ی روستا خرامد طاووس

یاری کامروز نقد دل باختمش

در کشور حسن، رایت افراختمش

فرداست که میمیرم و، خواهد گفتن:

افسوس که زود رفت و نشناختمش!

یار آمد و، جان برایگان میدهمش

جان در قدم سرو روان میدهمش

او میگرید بر من و، من میگویم:

دل میدهدم کنون که جان میدهمش!

خوش آنکه ز وصل تو شبی بالم خوش

رو بر کف پای نازکت مالم خوش

چشم تو بمن باشد و من گریم زار

گوش تو بمن باشد و من نالم خوش

امشب مهم آمد، نه چنان فاش که دوش

گفتا: کشمت- گفتمش: ای کاش که دوش

میکشتی و از غصه نمی بایستم

هر شب گفتن: شبا چنان باش که دوش!

نقشی زخطا نبسته کلک تو زخط

در دایره ی وجود ذات تو نقط

جان بخشی و جان ستانی، اما نه غلط

آن گاه سخا کنی بر این، گاه سخط

بوی گل خود میشنوم از گل باغ

هم نکهت مشکین خطش از سنبل باغ

می نشنود از ناله ی کنج قفسم

گوش گل باغ، ناله ی بلبل باغ

شد ماه سخن نهفته آذر ز کلف

د ررخامه نماند قدر و در نامه شرف

در کار سخن مکن دگر عمر تلف

یا چنگ بچنگ گیر، یا دف بر کف

روز وصلت، شد آتش افروز فراق!

ز آن روز، همه شب بودم، سوز فراق

ز آن شب که نشست شمع با پروانه

هر روز بر او میگذرد روز فراق

گفتم: گویم درد غم اندوز فراق

جانت سوزم ز آتش سوز فراق

دردا که بصد روز قیامت نتوان

گفتن کاری، که کرد یک روز فراق

شادیم، مدام از غم دلکش عشق

پیوسته خوشیم، از خوش و ناخوش عشق

هرگز نکشم دست ز دامان گناه

گر آتش دوزخ است، چون آتش عشق

ای بسته در صلح و گشاده در جنگ

از جنگ من و تو، کار بر من شده تنگ

فرق است بلی میان جنگ من و تو

تو سنگ زنی بشیشه، من شیشه بسنگ

ای خواجه، چه میگریزی از من مه و سال؟!

نه تو بکرم شهره و نه من بسؤال!

چون دوست بود دشمن دشمن، مگریز!

مال تو تو را دشمن و، من دشمن مال!

آن چارده ساله ماه، کز غنج و دلال

دارد بجبین چین، ز کسش نیست ملال

چین نیست که بر جبین او می بینی

آراسته ماه چارده را بهلال

ای شوخ! فراق تو کشیدن مشکل

از من چو رمیدی، آرمین مشکل

گفتی که: بگوی حال خود، تا شنوم

گفتن آسان، ولی شنیدن مشکل!

عید است، مگردان صنما روی ز گل

مینا طلب از لاله، قدح جوی ز گل

در پای گلی، بکف چو گیری جامی

گل رنگ ز می گیرد و می بوی ز گل

ز آن شب که رخت دیده، گلت چیدستم

ا زدیدن روز، دیده پوشیدستم

هر روز گرفته شمع خورشید بکف

گردم پی آن شب که، تو را دیدستم