ایشان که قرار سینه ریشان بردند

اول دل آذر پریشان بردند

اکنون گویند: ما نبردیم دلت

ایشان بردند، با الله ایشان بردند

رفت آن کاغیار دشمن بودند

برق حاصل، آتش خرمن بودند

از دشمنیت، کنون بمن دوست شدند

آنان که ز دوستیت دشمن بودند

در عشق تو، آنان که به،هم نفسند

دردا که بدرد دل هم، می نرسند!

آری نکنند فکر آزادی هم

مرغان گرفتار که در یک قفسند!

خود را گیرم که آشنا با تو کند؟!

خونین دل من، کجا وفا با تو کند؟!

گفتی: که بمن ده دل خود را، نی نی

با من دل من چه کرد تا با تو کند؟!

یاران که، ز دلتنگی من، تنگ دلند؛

گر یاری من نکرده از من بحلند!

ایشان خجل از من، که ندادندم کام؛

من زین خجلم، که از من ایشان خجلند!

تو شاه و شهانت ز هواخواهانند

تو ماه و مهانت همه همراهانند

شاهان جهانند گدایان درت

یعنی که گدایان درت، شاهانند

دونان، اگرت دونان بدریوزه دهند؛

یا در عوض نماز، یا روزه دهند

پایت شکنند، و آنگهی موزه دهند؛

آبت ریزند، و آنگهی کوزه دهند!

از کوزه شکسته یی گرت بوزه دهند

مستان، که میت ز جام فیروزه دهند

از غیر مخواه روزیی را کز غیب

گر خودخواهی وگرنه، هر روزه دهند

غارتگر جان، ز چشم من برد دو رود؛

هر یک از چشم من روان کرد دو رود

نخلی دو، تر و تازه ام از باغ رود

کز عیسی و از مریم شان باد درود

ای بیخبر از خدا، گر آیی، چه شود؟!

غافل رفتی، بیخبر آیی، چه شود؟!

با وعده نیامدی و، چشمم بره است؛

بی وعده گرم ز در درآیی، چه شود؟!

وقت است که گل قدم سوی باغ نهد

بلبل پهلو ببستر راغ نهد

باد سحری، لاله ی خونین دل را

در سوک شکوفه پنبه بر داغ نهد

از کوی تو چون باد صبا می‌آید

بویش به مشامم آشنا می‌آید

خون دل ما ریخته روزی آنجا

کز خاک درت، بوی وفا می‌آید

پیکی که ز کوی یار ما می‌آید

جان‌بخش‌تر از باد صبا می‌آید

حرفش چو به گوشم آشنا می‌آید

گیرم که نگوید از کجا می‌آید!

ای فوج طبیب را بدوزخ قائد

خواهی شودت قیمت مسهل عائد

زر نیست،ولی هر آنچه مسهل خوردم

واپس دهم اکنون مع شیء زائد

زآن کوی، جواب نامه ی ما ناید

گفتم که بصبر آید، اما ناید!

هر کس که فرستمش من آنجا، ماند

وآنکس که فرستیش تو اینجا، ناید!

برف آمده و بیخته کافور به بید

یا گشته شکوفه از سر شاخ پدید؟!

یا دیده ی یعقوب زمین را کرده

نادیدن روی یوسف مهر سفید

تا در غم جانان، به لبم جان نرسید؛

آن درد که داشتم، به درمان نرسید

دردا که رسید با هزاران حسرت

جان بر لب و لب بر لب جانان نرسید!

دردی که به پای جبهه‌سای تو رسید

حاشا نه به پاداش جفای تو رسید

گویا به غلط رسید پای تو به چشم

وین درد ز چشم من به پای تو رسید

سلخ شعبان، میم بدریوزه رسید

از پیر مغان روزی هر روزه رسید

میگفت لبم، چون بلب کوزه رسید

روزی گذران خوش، که مه روزه رسید

با گل میگفت بلبلی زار و نزار

کآمد بچمن بهار و دل تنگ مدار

گل گفت: چو من بباد رفتم، تو بخاک

آید بچمن خواه خزانف خواه بهار!