ای دوست! که از دوستیت با دل خوست

با دل منشین، که دشمن جان من اوست

منعت کنم ار ز صحبت دل چه عجب؟!

نتوانم دید صحبت دشمن دوست!

خالی، که چو داغ لاله در سینه ی اوست

هندوست که پاسبان گنجینه ی اوست

نه سینه بسینه ی من از مهر نهاد

نه داغ دلم عکس بر آیینه ی اوست

برخاسته این شاخ انار، از گل کیست؟!

بنشسته ز گلنار بخون، مایل کیست؟!

این حقه ی لعل دانه دانه در وی،

گرد آمده قطره قطره خون دل کیست؟!

ساقی! می از آب زندگانی کم نیست!

زنده است از جام نام جم، گر جم نیست!

گویند که: تلخ است می، آری، سم نیست!

تلخ است، اگر چه تلخ تر از غم نیست!!

از سعی تو، دل بسته ی زنجیر تو نیست

مایل بتو بودنش، ز تدبیر تو نیست

خود صید تو گشت، اینکه زارش کشتی

تقصیر دل من است، تقصیر تو نیست

چون تیر قلم گرفت و دفتر برداشت

خواجه زر و، من عشق و، هما پر برداشت!

ناگاه ز پاگاه خری سر برداشت

افسار ز سر فگند و افسر برداشت!

حاجی زجاجی که ز دین ساز نداشت

خود را ز شکست دل کس باز نداشت

آوازه فگنده است: من شیشه گرم

بس شیشه ی دل شکست، کآواز نداشت!

آذر که مدام شکوه از خوی تو داشت

جان داد و ز جان شوق سری تو داشت

غافل مشو از زیارتش، کآن مسکین

میمرد و بدل آرزوی روی تو داشت!

هر بار که سرگردان ز من یار گذشت

گفتم که: چنین ز بیم اغیار گذشت

بگذشت و نبود غیر با او، افغان

کاین بار هم از برم چو هر بار گذشت

چون دید جداییش مرا خواهد کشت

وان درد مرا از و جدا خواهد کشت

با غیر آمد برم، ندانداگرم

آن درد نکشت، این دوا خواهد کشت

چشمم، که نه ز آن بزم خواهد خفت

گفتم: شب وصل است و کنون خواهد خفت!

از شوق نخفت، تا شب هجر آمد؛

چون با تو نخفت، بیتو چون خواهد خفت؟!

در جان، از داغ عشق، سوزم بگرفت

در دل، سوزی ز دلفروزم بگرفت

می‌خندیدم به تیره روزان شب و روز

تا آه کدام تیره روزم بگرفت؟!

این دل، سر راهی بنگاری نگرفت

این دیده، فروغی ز عذاری نگرفت

این پا، روزی بخاک کویی نرسید

این دست، شبی دامن یاری نگرفت

امشب، مهی از شهر بهامون میرفت

کز رفتن او، ز چشمها خون میرفت

من در غم جان و، هر که را میدیدم

دل دل گویان، ز شهر بیرون میرفت

از عشق، سخن به بوالهوس نتوان گفت؛

با مرغ چمن، رنج قفس نتوان گفت!

فریاد، که دردی که مرا در دل از اوست

او نشنود و، بهیچ کس نتوان گفت!

قاصد که ازو به من خبر هیچ نگفت

گفتم که تو را یار مگر هیچ نگفت؟!

گفتا که چرا، گفتمش آن گفته بگو؟!

آهی به لب آورد و دگر هیچ نگفت!

ای خون دل پیر و جوان خورد دلت!

وی ز آهن و از سنگ گرو برده دلت!

زنهار، میازار دلم، میترسم

گردد ز دل آزردنم، آزرده دلت!

ای برده ز مهر تاب، ماه علمت

وی داده به خضر آب، خاک قدمت

وی ساخته کان خراب، نقش درمت

آن از تو کریمتر که داد این کرمت

گر از تو نهان، کس آید اندر کویت

وز دور گهی نظر گشاید سویت

بهتر که تمام عمر در پهلویت

بنشیند و از بیم نبیند رویت

در عهد کریم خان، شه ملک قباد

از سعی سلیم حاکم پاک نهاد

تعمیر چو یافت باغ فین، آذر گفت:

«آباد شده عمارت فین آباد»