مرد باید که کند سعی در این باب همی

تا خداوند پدیدار کندتان سببی

هر کجا عود بود، بوی خوش عود بود

ندمد بوی ز هر چوبی و از هر حطبی

دادشان رزبان پیوسته سرآبی چو گلاب

نشد از جانبشان غایب، روزی و شبی

دشمن و دوست به کام دل این خسرو باد

مرساناد خداوند به رویش تعبی

چهره و رنگ و رخ و عادت آبا سپرند

تهمت آلوده نگردند به دیگر سببی

تا فراوان نشود تجربت جان و تنم

کاین خشوکان را جز شمس و قمر نیست آبی

پنج شش ماه زمستانی نگشاد درش

دو ربیع و دو جمادی و تمام رجبی

بارخ رخشان چون گرد مهی برفلکی

بر سماوات علی بر شده زیشان لهبی

گویم آنگاه بدان قطره یک داروی خواب

یاد باد ملکی ، ذوحسبی، ذونسبی

از عباد ملک العرش نکوکارترین

خوشخویی، خوش سخنی خوشمنشی، خوشحسبی

ندبی ملک سپاهان را یازید و ببرد

روم را مانده‌ست اکنون که بیازد ندبی