از بسکه به پیش این و آن مبتذلیم

چون شمع ز آتش درون مشتعلیم

آنها همه بی قرار حرف املند

ما جمله در انتظار کار و عملیم

روزی که ز دل بانگ خبردار زنیم

صد طعنه به سالار و به سردار زنیم

هر کس که بود ناقض قانون، او را

«منصور» بود گر همه بردار زنیم

برخیز که تا باده گلرنگ زنیم

بنشین که بشور چنگ بر چنگ زنیم

چون دلشکنی کار ریاکاران است

بر شیشه سالوس و ریا سنگ زنیم

گر طالع خفته را سحرخیز کنیم

از آب رزان آتش دل تیز کنیم

یک چله نشسته گوشه میکده ای

وز هر چه بغیر باده پرهیز کنیم

باید ز کژی براستی میل کنیم

اصلاح کژی ز صدر تا ذیل کنیم

بدبختی اگر بود قویتر از سیل

با زور عموم دفع آن سیل کنیم

ما تکیه به قائدین ناشی نکنیم

وز مسلک خویشتن تحاشی نکنیم

چون بت شکنی مرام دیرینه ماست

این است که تازه بت تراشی نکنیم

ما یکسر مو به کس دوروئی نکنیم

با راست روان دروغگوئی نکنیم

چون پیش کنیم خورده گیری اما

با لحن درشت عیبجوئی نکنیم

در آتیه گر فکر نماینده کنیم

ایجاد و بنا دولت پاینده کنیم

بگذشته گذشت و حال نبود فرصت

خوب است که اندیشه آینده کنیم

روزی است که اقدام غیورانه کنیم

از پیر و جوان جنبش مردانه کنیم

و آن کاخ که آشیانه فتنه بود

با آلت انتقام ویرانه کنیم

ما قاعده متانت از کف ندهیم

ما گوش به گفتار مزخرف ندهیم

با پند صحیح رفقا گاه مثال

ما پاسخ هر ناقص و اجوف ندهیم

امروز به هر طریق ما راه رویم

آهسته و بی سروصدا راه رویم

تا باز به پای خود نیفتیم به چاه

از روی خرد دست و عصا راه رویم

با علم و عمل اگر مهیا نشویم

همدوش به مردمان دنیا نشویم

نادانی و بندگیست توأم به خدای

ما بنده شویم اگر که دانا نشویم

ما طعنه زن مقام مردی نشویم

چون باد اسیر هرزه گردی نشویم

اما نبود گناه در پیش عموم

گر معتقد قدرت فردی نشویم

تا چند کسل از غم بیهوده شویم

تا کی به هوای نفس آلوده شویم

در زندگی آسوده نگشتیم چو ما

مردیم که از دست غم آسوده شویم

با دولت نو رسم کهن می گویم

عیب دگران و خویشتن می گویم

نادیده ز خوب و بد نرانیم سخن

از دیده همیشه من سخن می گویم

تا چند توان به ناتوانان دیدن

جور و ستم جهان ستانان دیدن

تا کی به هوای زندگی در پیری

با دیده توان مرگ جوانان دیدن

با نخل خوشی همیشه پیوند بزن

می با دل شاد و جان خرسند بزن

گر بر تو زمانه یک دمی سخت گرفت

دندان بجگر گذار و لبخند بزن

ای دوست به دیوار کسی مشت مزن

دشمن چو شوی به شیر انگشت مزن

تا دست دهد حرف حساب خود را

با مردم روزگار بی پشت مزن

ای دل شکن آتش به دل تنگ مزن

بر شیشه ارباب وفا سنگ مزن

ای دوست بپشت گرمی دشمن خویش

بیهوده بروی دوستان چنگ مزن

یاری که کج و دوروست، شمشیرش کن

گر راست نشد نشانه تیرش کن

ور دشمن یک رنگ تو چون شیر بود

با رشته دوستی به زنجیرش کن