ما بیرق صلح کل برافرشته‌ایم

ما تخم تساوی به جهان کاشته‌ایم

القصه سعادت بشر را یک بار

در سایه این دو اصل پنداشته‌ایم

از دست تو ما ساغر صهبا زده‌ایم

بر فرق فلک ز بی‌خودی پا زده‌ایم

دنیا چو نبود جای شادی زین رو

غم نیست که پشت پا به دنیا زده‌ایم

تا بر سر حرص و آز خود پا زده‌ایم

لبخند به دستگاه دنیا زده‌ایم

با کشتی طوفانی بشکسته خویش

شادیم از آنکه دل به دریا زده‌ایم

عمریست که بر عاطفه مفتون شده‌ایم

از عالم کبر و کینه بیرون شده‌ایم

زانو زده در برابر کرسی عدل

تسلیم مقررات قانون شده‌ایم

ما خاک به سر ز بی‌حسابی شده‌ایم

ما دربه‌در از خانه‌خرابی شده‌ایم

ای صاحب مال و مالک کاخ جلال

با ما منشین که انقلابی شده‌ایم

آن روز که ره بشادی و غم بستیم

در بر رخ نامحرم و محرم بستیم

فریاد اثر نداشت گشتم خاموش

فریادرسی نیافتم دم بستیم

ما دایره کثرت و قلت هستیم

ما آینه عزت و ذلت هستیم

تو در طلب حکومت مقتدری

ما طالب اقتدار ملت هستیم

یک عمر چو باد دور دنیا گشتیم

چون موج هزار زیر و بالا گشتیم

با آنکه ز قطره ای نبودم افزون

خون خوردم و متصل به دریا گشتیم

آن روز که ما و دل ز مادر زادیم

دایم ز فشار درد و غم ناشادیم

در لجه این جهان پر حلقه و دام

آزاد ولی چو ماهی آزادیم

یک عمر چو جغد نوحه خوانی کردیم

نفرین به اساس زندگانی کردیم

جان کندن تدریجی خود را آخر

تبدیل به مرگ ناگهانی کردیم

یکچند به مرگ سخت جانی کردیم

رخساره به سیلی ارغوانی کردیم

عمری گذراندیم به مردن مردن

مردم به گمان که زندگانی کردیم

روزی که به تاج طعنه سخت زدیم

با دست تهی پا به سر تخت زدیم

بگریخت ز دست من و دل طالع و بخت

پس داد ز دست طالع و بخت زدیم

روزی که به کار زندگی دست زدیم

در عالم نیستی دم از هست زدیم

اورنگ فلک نبود چون درخور ما

پا بر سر این نشیمن پست زدیم

عمری به دهان راستگو مشت زدیم

وز راه کژی به شیر انگشت زدیم

رفت آبروی کشور جمشید به باد

بس آتش کین به خاک زرتشت زدیم

آن روز که چون سرو سر از خاک زدیم

با دست تهی پای بر افلاک زدیم

دیدیم چو دلتنگی مرغان چمن

چون غنچه گل جامه جان چاک زدیم

آن روز که چون سبزه سر از خاک زدیم

چون لاله ز داغ آه غمناک زدیم

گشتیم چو غنچه بسکه از غم دلتنگ

چون گل به چمن جامه جان چاک زدیم

یک عمر به بند آز پا بسته شدیم

بر اهل هوس قائد و سردسته شدیم

اینک پی مرگ ناگهانیم دوان

از بسکه ز دست زندگی خسته شدیم

بس جان ز فشار غم به دوران کندیم

پیراهن صبر از تن عریان کندیم

القصه در این جهان بمردن مردن

یک عمر به نام زندگی جان کندیم

آن روز که پابند جنون گردیدیم

از دائره عقل برون گردیدیم

صید از دهن شیر گرفتیم اما

در پنجه عشق تو زبون گردیدیم

ما زاده کیقباد و کیکاووسیم

جان باختگان وطن سیروسیم

در تحت لوای شیر و خورشید ای لرد

آزاد ز بند انگلیس و روسیم