بدبختی ایران ز دو تن یافت دوام

این نکته مسلم خواص است و عوام

آن دولت انگلیس را بود وثوق

این سلطنت هنود را هست قوام

چندی ز هوس باده پرستی کردم

می خوردم و از غرور مستی کردم

چون پای امیدواریم خورد بسنگ

دیدم که عبث دراز دستی کردم

هنگام جوانی به خدا پیر شدم

از گردش آسمان زمینگیر شدم

ای عمر برو که خسته کردی ما را

وی مرگ بیا ز زندگی سیر شدم

عمری به هوس گرد جهان گردیدم

از دشمن و دوست خوب و بد بشنیدم

سرمایه زندگی همین بود که من

با دیده بسی ندیدنیها دیدم

یک چند گرفتار خطر گردیدم

با گفتن حق گرد ضرر گردیدم

گوش شنوا نداشت کس، گشتم گنگ

فریاد ز بسکه بود کر گردیدم

من حسرت آب زندگانی نخورم

وز خوان جهان جز کف نانی نخورم

چون زندگیم غم جهان خوردن بود

مردم که دگر غم جهانی نخورم

من حسرت آب زندگانی نخورم

در خوان جهان جز کف نانی نخورم

چون زندگیم غم جهان خوردن بود

مردم که دگر غم جهانی نخورم

با دیده سرخ و چهره زرد خوشم

با سینه گرم و ناله سرد خوشم

یاران همه شادی از دوا می طلبند

تنها منم آنکه با غم و درد خوشم

از روز ازل عاشقی آموخت دلم

از عشق چو شمع شعله افروخت دلم

تا خاک مرا دهد بباد آتش عشق

از دیده نریخت آب تا سوخت دلم

آن روز که حرف عشق بشنفت دلم

شب تا به سحر میان خون خفت دلم

از بسکه خزان نامرادی دیدم

صد بار بهار آمد و نشکفت دلم

دارم سر آنکه عیش پاینده کنم

جبران گذشته را در آینده کنم

بگذارد اگر باد حوادث چون گل

یک صبح به کام دل خود خنده کنم

آن سبزه که ترک این چمن گفت، منم

آن لاله که از اشک به خون خفت، منم

وآن غنچه لب بسته که از تنگدلی

صد بار بهار آمد و نشکفت، منم

با فکر قوی گرسنه چون شیر، منم

وز چار طرف بسته زنجیر منم

جز خون نخورم ز دست هر دشمن و دوست

در معرکه چون برهنه شمشیر منم

آن خم که بود مدام در جوش، منم

آن مرغ که شد به شام خاموش، منم

در حلقه رندان خراباتی خویش

آن پاک نشین خانه بر دوش، منم

از بسکه چو سرو چمن آزاده منم

چون سایه سرو خاک افتاده منم

گر عیب نبود راستی پس از چیست

بی چیز و تهی دست و گدازاده منم

از رنگ افق من آتشی می‌بینم

در خلق جهان کشمکشی می‌بینم

اما پس از این کشمکش امروزی

از بهر بشر روز خوشی می‌بینم

در موسم گل طرف چمن می‌خواهم

با خویش گلی غنچه‌دهن می‌خواهم

دیروز دلم شکست و کردم توبه

و امروز دل توبه‌شکن می‌خواهم

تا چند ز آه سینه دل چاک شوم

تا کی ز سرشک دیده غمناک شوم

این آتش و آه و آب چشمم باقیست

تا از اثر باد اجل خاک شوم

با دشمن و دوست گر شدی نرم چو موم

چون نقش نگین شوی مکن شرم چو موم

با خصم هماره باش سرسخت چو سنگ

با دوست همیشه باش دل نرم چو موم

تا درس محبت تو آموخته‌ایم

در خرمن عمر آتش افروخته‌ایم

بی‌جلوه شمع رویت از آتش غم

عمری‌ست که پروانه‌صفت سوخته‌ایم