جان چند گهی گوشه نشین خواهد بود

دل مشعل آه آتشین خواهد بود

گر طول کشد دوره فترت چندی

حال تو و من بدتر از این خواهد بود

آن را که درستی عمل، کیش بود

زان کرده خوب، دشمن خویش بود

هر کس که خطاکاری او بیش بود

پیش همه کس در همه جا پیش بود

ای کاش من و تو را کمی مدرک بود

خودخواهی هر دو پر نبود اندک بود

جای همه نام‌های حزبی ای کاش

این مردم خودپرست را مسلک بود

رسم و ره مستوفی اگر خوب نبود

نزد همه کس این همه محبوب نبود

هنگام زمامداری او باید

از داخله و خارجه مرعوب نبود

آن روز که در ارض و سما هیچ نبود

جز طاعت حق مرام ما هیچ نبود

ما راهرو طریق عرفان بودیم

آن روز که نام رهنما هیچ نبود

ایکاش بشهر شحنه را زور نبود

ملت ز فشار ظلم مقهور نبود

یک شمه ز قانون شکنی می گفتم

گر نامه ما اسیر سانسور نبود

گر شیخ ریا رند قدح نوش نبود

گر شحنه شهر مست و مدهوش نبود

یک شمه ز بی مهری او می گفتم

گر مهر مرا بر لب خاموش نبود

از دستِ تو گر دل ز غمت چاک نبود

از طعنهٔ این و آن مرا باک نبود

رازِ دلِ دوستان نمی‌کردم فاش

گر نقشهٔ دشمنان خطرناک نبود

ایکاش که جز رنگ صفا رنگ نبود

مسکین ز غنی این همه دلتنگ نبود

در بین بشر صلح و صفا داشت دوام

سرمایه اگر مسبب جنگ نبود

هر خانه که شادیش بجز غم نبود

ویرانی آن خرابه پر کم نبود

نقش در و دیوار ندارد حاصل

از بهر عمارتی که محکم نبود

هر چند افق زمانه روشن نبود

تکلیف جهانیان معین نبود

در قرن طلائی نکند آدم روی

در مملکتی که راه آهن نبود

گر هادی ما ز جهل گمراه نبود

گمراهی او در همه افواه نبود

کابینه نمی‌شد متزلزل هرگز

گر «لیدر» خودپسند خودخواه نبود

آزادی اگر تیول یکدسته نبود

ملت ز دو سر چو مرغ پابسته نبود

از ماهی برجسته نمی رفت سخن

در مجلس اگر ناطق برجسته نبود

اسرار سراچه کهن تازه نبود

غوغای حیات غیر آوازه نبود

این جامه زندگی که خیاط ازل

از بهر من و تو دوخت، اندازه نبود

هر شر اگر از امور خیریه نبود

خون فقرا وجوه بریه نبود

حال علمای خوب کی بود چنین

گر عالم بد طالب شهریه نبود

بر دوره فترت اعتباری نبود

با مجلس پنجم افتخاری نبود

در فاصله این دو، به صد مأیوسی

یک ذره مرا امیدواری نبود

دیروز توانگری زر اندوخته بود

دوشینه بدهر آتش افروخته بود

امروز به چشم عبرتش چون دیدم

چون شمع زسر تا به قدم سوخته بود

دیشب که به پای دل مرا سلسله بود

از دست سر زلف تو ما را گله بود

چون موی تو عاقبت پریشانم کرد

موئی که میان من و دل فاصله بود

روزی که دل غمزده را شادی بود

دل شادیم از پرتو آزادی بود

زان پیش که برزگر شود خانه خراب

از گنج در این خرابه آبادی بود

در کشور دیگران که بیداری بود

از علم چو سیل معرفت جاری بود

تعلیم عمومی و نظام اجباری

این هر دو اصول مملکت داری بود