دریغا که بی ما بسی روزگار

بروید گل و بشکفد نوبهار

بسی تیر و دی ماه و اردیبهشت

بیاید که ما خاک باشیم و خشت

تفرج کنان بر هوا و هوس

[...]

دو قرص نان، اگر از گندم است یا از جو

دوتای جامه، گراز کهنه است یا از نو

چهار گوشه دیوار خود به خاطر جمع

که کس نگوید از اینجای خیز و آنجا رو

هزار بار نکوتر به نزد دانایان

[...]

آنچه دیدی برقرار خود نماند

و آنچه بینی هم نماند برقرار

جان که از دنباله زاغان رود

زاغ، او را سوی گورستان برد

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ

گو به گورستان برد نه سوی باغ

گر روی رو در پی عنقای دل

[...]

مانده تو محبوس در این قعر چاه

و اندرون تو سلیمان با سپاه

گر نیایی از پی شکر و گله

در زمین و چرخ افتد زلزله

هر دمت صد نامه صد پیک از خدا

[...]

تیر را مشکن که این تیر شهی است

نیست پرتاب او ز شستت آگهی است

بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر

تیر خون آلود از خون تو تر

کای دریغا مرغ خوش آواز من

ای دریغا همدم و هم راز من

ای دریغا مرغ خوش الحان من

راح روح و روضه رضوان من

ای دریغا مرغ گریزان یافتم

[...]

تهی دست مردان پرحوصله

بیابان نوردان بی قافله

کشیده قلم بر سر نام خویش

نهاده قدم بر سر کام خویش

به سر وقتشان خلق کی ره برند

[...]

مگو جاهی از سلطنت بیش نیست

که ایمن تر از ملک درویش نیست

گدا را چو حاصل شود نان شام

چنان خوش بخسبد که سلطان شام

ملک دنیا تن پرستان را حلال

ما غلام ملک عشق بی زوال

احمقان سرور شدستند و ز بیم

عاقلان سرها کشیده بر گلیم

جهان ای برادر نماند به کس

دل اندر جهان آفرین بند و بس

چو آهنگ رفتن کند جان پاک

چه بر تخت مردن چه بر روی خاک

بلی چون رفتنی شد زین گذرگاه

[...]

ز حادثات جهانم همین پسند آمد

که خوب و زشت و بد و نیک در گذر دیدم

خیاط روزگار بر اندام هیچ کس

پیراهنی ندوخت کآخر قبا نکرد

از این رباط دو در چون ضرروت است رحیل

رواق طاق معیشت چه سربلند و چه پست

هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است

گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کاین سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

بخسبند خوش روستائی و جفت

ندانی که سلطان در ایوان نخفت

گدا را کند یکدرم سیم، سیر

فریدون به ملک عجم نیم سیر

کسی را که بر تخت زر جای اوست

از آهن یکی کنده بر پای اوست

یک سلامی نشنوی ای مرد دین

که نگیرد آخرت آن آستین

بی طمع نشنیده ام از خاص و عام

من سلامی ای برادر و السلام

به نزد من آن کس نکو خواه توست

که گوید فلان چاه در راه توست

چه خوش گفت آن مرد دارو فروش

شفا بایدت داروی تلخ نوش

کی شود دریا ز پوز سگ نجس

کی شود خورشید از پف منطمس

ای بریده آن لب و حلق و دهان

کان کند پف سوی ماه آسمان

تف به رویش بازگردد بی شکی

[...]

کلید در دوزخ است آن نماز

که در چشم مردم گذاری دراز

اگر جز به حق می رود جاده ات

در آتش فشانند سجاده ات