چو دشمن خر روستائی برد

ملک باج و ده یک چرا می خورد

حرامی خرش بود و سلطان خراج

چه دولت بماند در آن تخت و تاج

ریاست به دست کسانی خطاست

که از دستشان دستها بر خداست

کسی باید از داور اندیشناک

نه از رفع دیوان و زجر و هلاک

تا بود آگاه از احوال هر نزدیک و دور

بر فراز تخت از آنجا داده ایزد شاه را

هر که آمد گو بیا و هر که خواهد گو برو

کبر و ناز حاجب و دربان در این درگاه نیست

الا تا به غفلت نخسبی که نوم

حرام است بر چشم سالار قوم

نیاید به نزدیک دانا پسند

شبان خفته و گرگ در گوسفند

حرام است بر پادشه خواب خوش

[...]

تو هم بر دری هستی امیدوار

پس امید بر درنشینان برآر

ترا شب به عیش و طرب می رود

چه دانی که بر وی چه شب می رود

بدار، ای خداوند زورق در آب

که بیچارگان را گذشت از سر آب

تو را کوه پیکر هیون می برد

[...]

گر بماند نام نیکی ز آدمی

به کزو ماند سرای زرنگار

چنان زی که ذکرت به تحسین کنند

چو مردی نه بر گورت نفرین کنند

نباید به رسم بد آئین نهاد

که گویند لعنت بر آن کاین نهاد

بسا نام نیکوی پنجاه سال

[...]

سکندر که او ملک عالم گرفت

پی جستن کام خود کم گرفت

شنیدم که در وقت نزع روان

به هرمز چنین گفت نوشیروان

که خاطر نگهدار درویش باش

نه در بند آسایش خویش باش

نیاساید اندر دیار تو کس

[...]

شنیدم که فرماندهی دادگر

قبا داشتی هر دو رو آستر

یکی گفتش ای خسرو نیک روز

قبائی ز دیبای چینی بدوز

بگفت این قدر ستر و آسایش است

[...]

ببایست عذر خطا خواستن

پس از شیخ و صالح دعا خواستن

دعای ویت کی بود سودمند

اسیران محتاج در چاه و بند

کجا دست گیرد دعای ویت

[...]

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

دایم گل این بستان، شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانائی

خبر داری از خسروان عجم

که کردند بر زیردستان ستم

نه آن شوکت و پادشاهی بماند

نه آن ظلم بر روستائی بماند

جهان ای پسر ملک جاوید نیست

[...]

مکن تکیه بر مسند و تخت خویش

که هر تخت را تخته ای هست پیش

به بازوی بهمن برآسوده مار

ز روئین دژ افتاده اسفندیار

بهار فریدون و گلزار جم

[...]

طریقت بجز خدمت خلق نیست

به تسبیح و سجاده و دلق نیست

ره نیک مردان آزاده گیر

چو استاده ای دست افتاده گیر

یکی خار پای یتیمی بکند

به خواب اندرش دید صدر خجند

همی گفت و در روضه ها می چمید

کزان خار بر من چه گلها دمید

کسی نیک بیند به هر دو سرای

که نیکی رساند به خلق خدای

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است