دل عدوی تو در آتشی چو شمع آمد

که جان نبرد از آن سوختن بصد اصرار

ولیکنش بتر از این هلاک میخواهم

بزاریی که نیارد حدیث استغفار

لییم خصم تو از مدبری دم کشتن

[...]

تویی که ما بثنای تو عاجزیم آری

که دید چون تو خداوندی از صغار و کبار

اگر بمدح نه شایسته ایم جز ما نیست

سزای مدح که ما بنده ایم و خدمتکار

وجود کس نبود همچو خلق و مردمیت

که این نگفت به تلخی و آن نکرد آزار

دگر چو همتت اندر جهان ندیده کسی

نکرده در همه عمر التماسی از اغیار

سواد کلک تو هندوستانش در دستست

چنین که ریزد از اینگونه قطره ها بقطار

ترا ز لطف خداوندی آمد این حشمت

که برده است از آن بحر درفشان ذخار

قیاس خلق چه نامد ید ترا چشمه

[...]

درون دشمن جاهت که بر قرار مباد

نیافت هیچ دل از سوز حسرتش جز نار

رفیق خصم تو نبود بجز دل بریان

بهر چه دیده گریان او کند تیمار

تو خضر راهروانی بدانش و تحقیق

تو شیلی و تو جنید از دلایل اطوار

شک و یقین نبرد راه در کمالاتت

که در مقام عنایت نمودی استقرار

یقین ربوده کلک تو صورت ما نیست

که سوزد از حسدش چون خطت کند اظهار

از آنکه زلف تو خال و خطیست رنگینش

بسوخت صد دل سنگین و نسخ کرد اغیار

جهان کیش برکت گرد مملکت گردد

بسعی اگر حرکت ناید از تو چون پرگار

ولایت از حرکات قلم کنی معمور

از آن زحق برکت میرسد به استکثار

در آنچه نیست بنفشه چو خط مکتوبت

چه شک که نیست چو مهر پیمبری طومار

تو فارغی و نظر چهره سوسنیش سفید

از آن بشارت و امید کاورد اخبار

دل کریم توام در دل افکند این ظن

که بارد از کرمت بر سرم در شهوار

شود امید مرا هم دل تو حاجت بخش

که پاشیم گهر القصه بر سر و دینار

مبین درین که رهی بر ستوده خود راز انک

[...]

نه من که طی نکند کس محیط خط ثبات

که بر سپهر کشد کلک تو همی ادوار

دلیل ثابته و رهنمای سایره است

دلت که دایره چرخ ازو بود دوار

یقین ز قدر فلک شد که بنده درگاه

تر از بهر سرافرازی است لیل و نهار

اگر خط تو دیده به سر من نهاده ام چه عجب

زمانه بر خط تو سر نهد باستفخار

دو دیده روشن از آن بر در تو ساید چرخ

که کرده سجده ظاهر ترا اولوالابصار

خمیر مایه گرفته آفتاب از کرمت

که میبرد همه خشک و تر از وی این اذخار

لوای فتح تو شد چون سحاب در خدمات

که می برد برکاتش شمال در اقطار

قرار جوست صبا سوی توسن تو زجرم

بوادی این به غبار افکن آن نشان در غار

تو رای نشو و نمایی زدی بخاری، از آن

شدست چون گل خندان عبیر پاشان خار

ادب نما نبود چون سگ تو خود را خواند

که هست او ملک و ما کم از سگ بازار

اگر چه از ره نسبت نه ایم همچو سگت

غبار راه وییم و غلام و خدمتکار

بهم عنایتت از جود و خلق و لطف که هست

که او نکرده کم از منعم و گدا ایثار

دگر چو تو فلک اندر جهان ندیده یکی

و گر هم آمده ننموده این هنر بسیار

یقین که دست تو چون ابر گوهر افشانست

نه ابر میدهد آبی چو صد در شهوار

از آن نگفته ام آگه شدیم از تو چو گنج

که نیست گنج شما را کران بهیچ کنار

رهین آن کرمم من که چون خوشان باشید

[...]

بود سگان تو در حمله جمله چون شیران

کشند همچو سگ ا یشان گه وغا کفار

همین که شیرسگت حمله چون پلنگان کرد

لبان بقهر هژبران گشاد و گشت هزار

یقین ما که بجولان تو چونکه در تازی

بکان رسد گهر از خوی چکانی دینار

دود چو گرم سمند تو سوی میدانها

شوند غرقه بگوهر همه یمین و یسار