ای خاکِ دَرَت، قِبْلِه‌یِ صاحِب‌نَظَران

بر صورتِ توست مُشْتَری، دِل‌نِگَران

خاکِ کفِ پایِ تو بُوَد تاجِ سَرَش

آن‌کس که بُوَد پادْشَهِ تاجوَران

ای کَز مَهِ نو، رکاب، رَخْشِ تو بُوَد

خود، صورتِ خوبِ جمله، بخشِ تو بُوَد

مَعْمُوریِ مُلْکِ جان که شاهش، غَمِ توست

از لطفِ وزیرِ تاج‌بخشِ تو بُوَد

ای آن‌که غَمَت، فِرِشْتِه، مُحْتاج کُنَد

زُلْفِ تو، حَدیثِ شَبِ مِعْراج کُنَد

دارد سرِ من بر آستانت ز شَرَف

خِشْتی که بَرابَری به دَه تاج کُنَد

ای سُرْمِه‌یِ دیده‌ها ز خاکِ دَرِ تو

پیوسته بُوَد لُطْفِ خدا، یاوَرِ تو

بر تَخْتِ زَمین، تو، پادْشاهی و فَلَک

نه تاجِ زُمُرُّدی بُوَد بر سرِ تو

ای آن‌که لَبِ تو، جامِ عِشْرَت دَهَدَم

عشقِ تو، خَلاص از هَمِه زَحْمَت دَهَدَم

من، سَر نَنَهَم به هشت جَنَّت، بی‌تو

هرچند که هشت تاجِ رَحْمَت دَهَدَم

ای آن‌که به حُسْن، چون تو، واقِع نَشَوَد

از شَرْمِ رُخِ تو، ماه، طالِع نَشَوَد

یک بنده‌یِ تو ز هفت اِقْلیم جَهان

شاید که به هَفْت تاج، قانِع نَشَوَد

ای ترک ختا، رخت به از ماه و خور است

خاک قدم تو چرخ را تاج سر است

گر ششپر تو سرم به ده جا شکند

بر فرق شکسته به ز شش تاج زرست

ای آنکه ترا خاتم دولت بکف است

پیش تو عطای دیگران برطرف است

درویش تو را ز ناخن پنج انگشت

در دست همیشه پنج تاج شرف است

ای آنکه ترا عنان شاهی است بکف

تاج سر خسروان عهدی ز شرف

شاهان بزمین همی نهند از سر خویش

پیش تو چهار تاج از چار طرف

ای لعل تو خورده خون دلها همه دم

از آب طرب نشان دمی آتش غم

می خور که سه کاسه در سر از باده لعل

بهتر که سه تاج زر نهی بر سر هم

ای کز ستم غم تو دلها بر هند

زلفین تو دست صبر را تاب دهند

من سرنکشم ز خاکبوس در تو

گر مهر و مهم دو تاج بر فرق نهند

ای روی تو آفتاب خوبان بجمال

هرگز نرسد بدامنت دست زوال

خاک قدمت گر همه یکذره بود

یک تاج زر است بر سر اهل کمال