مدهوش تو را ترانه ای بس باشد

سودای تو را بهانه ای بس باشد

در کشتن من چه می کشد چشم تو تیر

ما را سر تازیانه ای بس باشد

فریاد که آن سرو چمن می خسبد

وآن راحت جان انجمن می خسبد

آن بخت من است از آنک خواب آلود است

غمگینم از آنک بخت من می خسبد

گر نیست دلت شاد به تقصیر و قصور

از بهر چرا به هیچ باشی مغرور

چون گویندت که حاصلی نیست تو را

خواهی رنجید از آنچ می رنجی دور

یکچند فلک به کام ما گردان بود

اقبال و سعادت مرا دوران بود

ترکیب فلک مگر چنان فرمان بود

آری همه سال شادمان نتوان بود

افسوس که خلق سخت کوته نظرند

وز هرچه فروشند یکی جو نخرند

بی هیچ بهانه دشمن یکدگرند

قصّه چه کنم که جمله شان درد سرند

ما اطیب عیشی معه لولایی

لولای لما حجبت عن مولایی

حزنی فرحی و قتلتی احیایی

ما اصنع یا قوم دوایی دایی

جانا غم تو زهر چه گویی بتر است

رنج تن و درد دل و سوز جگر است

هرچ آن بخورند کم شود جز غم تو

تا بیشترش همی خورم بیشتر است

دل در سر عهد استوار خویش است

جان در غم تو بر سر کار خویش است

شد در غم تو هر چه مرا بود و نبود

الّا غم تو که برقرار خویش است

بر قد دلم راست قبای غم تست

شادی به دلم باد که جای غم تست

گر هست تو را غمی برای دل ماست

ور هست مرا دلی برای غم تست

جان در تن من زنده برای غم تست

بیگانهٔ عالم آشنای غم تست

لطف است که می کند غمت با دل من

ور نه دل تنگ من چه جای غم تست

ای دل غم عاشقی تو را تنها نیست

سر نیست که سرگشتهٔ این سودا نیست

پوشیده غمی می خور و بیهوده مجوی

وصلی که سررشتهٔ او پیدا نیست

من با غم عشق تو نباشم جز شاد

وآن کاو نشود جفت غمت شاد مباد

ممکن نشود که شاد باشد آن جان

کز قافلهٔ غم تو او دور افتاد

خواهم که مرا با غم او خو باشد

گر دست دهد غمش چه نیکو باشد

هان ای دل سرکش غم او در برگیر

چون در نگری خود غم او او باشد

در هر نفسی درد سری آرد غم

یک لحظه مرا زدست نگذارد غم

دل خون شد و از دیده ام افتاد برون

دست از من بیچاره نمی دارد غم

در پای تو گردد سر هر گردن پست

وز دست تو نالد دل هر تن پیوست

این از تو نمی سزد که من در غم تو

از پای فتادم و نمی گیری دست

مسکین دل من که رای دارد با غم

در سینه همیشه جای دارد با غم

غمهای تو کوه را درآرد از پای

کاهی چه بود که پای دارد با غم

من در غم عشقت غم عالم نخورم

بر کتف کتم باز فلک غم نخورم (؟)

دل از تو چنان چاشنی غم بگرفت

گر زهر بود غم خورم و غم نخورم

آن کز دل اوست بر دل من هر غم

می دید و نمی کرد زمن باور غم

گفتم هجرت بکشت ما را در غم

دوشی برزد که این مرا کمتر غم

سیر آمدم از غم دمادم خوردن

وز بس غم گونه گونه در هم خوردن

الحق چه نکوست عادت کم خوردن

اندر همه چیز خاصه در غم خوردن

غم گفت کزو دو دیده خون باید کرد

بازو علم صبر نگون باید کرد

هر سر که نه در پای غمش گردد پست

از مملکت دلش برون باید کرد