تا شد دل خسته فتنهٔ روی کسی

باریک ترم ز تارهٔ موی کسی

دست همه کس نمی رسد سوی کسی

من خود چه کسم هیچ کس کوی کسی.

گر روز پسین چراغ عهدم نکشی

جانی بدهم به راحت و خوش منشی

ور جامهٔ اسلام ز من بر نکشی

مرگی که در اسلام بود اینت خوشی.

ای عاشق اگر به کوی ما گام زنی

هر دم باید که ننگ بر نام زنی

سر رشتهٔ روشنی به دست تو دهند

گر تو آتش چو شمع در کام زنی.

ای حسن ترا به عشق لایق چو منی

در عشق تو کم فتاد لایق و منی

تا چشم جهان چشمهٔ خورشید شدست

معشوقه چو تو ندید و عاشق چو منی.

تا زاغ صفت به جیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خور شاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست شه را شایی.

ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی

وی آینهٔ جمال شاهی که تویی

بیرون ز تو نیست هر چه در عالم هست

در خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی.