ما شیرو می عشق تو با هم خوردیم

با عشق تو در طفولیت خو کردیم

نه نه غلطم چه جای اینست که ما

با عشق تو در ازل بهم پروردیم

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد زدوست

اجزای وجود من همه دوست گرفت

نامیست زمن بر من و باقی همه اوست

عشق تو بهر گدا و سلطان نرسد

وین ملک بهر مورسلمان نرسد

تا دولت عشق تو کرا دست دهد

کاین تاج بهر خسرو و خاقان نرسد

عشق تو کجا رسد بهر خویش پسند

ناکرده وجود خویش پیش تو سپند

عشق تو هماییست که چون پر بگشاد

سلطان کند او را که برو سایه فکند

مردان رهش زنده بجانی دگرند

مرغان هواش زآشیانی دگرند

منگر تو بدین چشم بدیشان کایشان

بیرون زدو کون در جهانی دگرند

آن مرغک من که بود زرین بالش

آیا که کجا پرید و چون شد حالش

از دست زمانه خاک بر سر باشم

تا خاک چرا نکرد بردنبالش

از ما تو هر آنچه دیده ای سایهٔ ماست

بیرون زدو کون ای پسر پایهٔ ماست

بی مائی ما از کارها مایهٔ ماست

ما دایه دیگران و او دایهٔ ماست

ای بیضهٔ مرغ لامکانی که توی

پروانهٔ شمع کن فکانی که توی

چون بیضه اگر بمرغ تسلیم شوی

آن مرغ شوی که مرغ دانی که توی

از گنج و طلسم قصّه ای بشنودم

در جستن گنج جان و تن فرسوم

چون بند طلسم گنج را بگشودم

خود گنج و طلسم گنج هم من بودم

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لکن قد این قبا بهر بالا نیست

ای آنکه نشسته اید پیرامن شمع

قانع گشته بخوشه ا زخرمن شمع

پروانه صفت نهید جان بر کف دست

تابو که کنید دست در گردن شمع

با سوز غم تو دل از آنسازد

تا بو که دمی وصل توش بنوازد

پروانه از آن وجود بازد بر شمع

کو نیز برو وجود خود می بازد