... در جگر الماس داری و نمی گویی سخن

زهر می نوشی فغانی و تحمل می کنی

... شکرست کاین وفا همه گاهی نمی کنی

کس را چه کار با تو فغانی ز نیک و بد

شبها بر آن در از چه پناهی نمی کنی

... نادان چگونه پیش برد سحر سامری

افروختی چراغ فغانی بیک نظر

آری همین بود صفت ذره پروری

... باید که یاد تنگ دلان قفس کنی

گردی بکوی دوست فغانی غزلسرا

خود را اگر بمرغ سحر همنفس کنی

... به بازار غم او نقد هستی رازدم آتش

رسید آن شوخ و گفتا ای فغانی گرم سودایی

... چو مور خسته در ویرانه ی گردونم افگندی

فغانی بس گلو سوزست معنیهای شیرینت

مگو چیزی که آتش در دل محزونم افگندی

... تو زلف داده تاب بسودای کیستی

بزمی پر از پریست فغانی تو در میان

دیوانه ی کدامی و شیدای کیستی

... هنوزش صد نظر بر بی گناه خویشتن بودی

ازین چابک سواران گر فغانی داشتی بختی

سرش هم در رکاب پادشاه خویشتن بودی

... نوبهاران داشت بلبل در چمن گلبانگ عشق

حالیا دارد فغانی این نوا بهر گلی

... می سوزم و نتوان زدن از بیم تو آهی

محروم ز طوف حرمت کیست فغانی

آواره غلامی ز در دولت شاهی

... ببر ای حریف صحبت خبری بپیر خلوت

که اسیر شد فغانی بکمند نوجوانی

... برغم بخت من مشتی خس و خاشاک بایستی

فغانی خانه ی دل بهر او چون ساختی خالی

دل پاک تو خلوتخانه آن پاک بایستی

... ای گل گذار همدمی خار اندکی

رفتی بگشت باغ و من از در فغان کنان

سر بر نکردی از سر دیوار اندکی ...

... ای مرهم شکسته دلان التفات تو

رحم آر بر فغانی افگار اندکی

... چه حریف خانه سوزی که بوقت ما فتادی

چو نساخت هیچکاری بمراد دل فغانی

برهت نهاده مسکین سر عجز و نامرادی

... تا چراغ دیده شب زنده دار من شوی

بس کن این زاری فغانی تا کی از داغ فراق

گریه آموز دو چشم اشکبار من شوی

... علاج درد بیماران چو می پرسید لعل او

فغانی را در آن دم قوت گفتار بایستی

... گر از نفس گل نشود بوی تو ظاهر

بلبل نکند این همه فریاد و فغان را

نقش خم ابروی تو در منظر دلها ...

... آزاده پر و بال گشاید طیران را

خاک قدم آل عبا باش فغانی

در روی زمین گر طلبی عزت و شان را ...

... در آن روزی که هر مرغی بگلزاری مقرر شد

فغانی بلبل دستانسرا شد این گلستان را

خدایا تا بود در دفتر آل عبا ثابت ...

... مرا این موهبت آمد ز بحر رحمت واهب

فغانی بلبل دستانسرای آل یس شد

بوصف غیر آمد از گلستان ازل تایب ...

... لمعه ی شمس و قمر پرتو نور غرفست

سوز گفتار فغانی دل کوه آبله ساخت

این هنوز از جگر سوخته اش تاب و تفست ...