... ای دل اگر هزار تظلم نموده ای

هرجا که از پی تو فغانی کشیده آه

مستانه رفته ای و ترنم نموده ای

... زین شیوه ها که وقت تکلم نموده ای

همچون فغانی از تو نگردم اگرچه تو

هردم ره دگر به من گم نموده ای

... آری ترا به دست که بسیار دیده ای

امروز مستی تو فغانی فزون ترست

معلوم می شود که رخ یار دیده ای

... گیرد به قدر حوصله هرکس کناره ای

بیچارگی ست کار فغانی و در غمش

هرکس کند برای دل خویش چاره ای

... صنعت مکن که درد دل یار گشته ای

بر آستان عشق فغانی قرار گیر

بنشین به یک مقام که بسیار گشته ای

... که دل فریب تر از شکر و فسون شده ای

ز غیرت که فغانی به خود زدی آتش

بگو چه شد که همه آفت و جنون شده ای

... آنها که در خیال خود اثبات کرده ای

حالا غنیمتست فغانی کنار کشت

خود را میان عرصه چرا مات کرده ای

... عشقت گدا آرد برون گر پادشاه کشوری

خو کن فغانی در قفس بشکن پر و بال هوس

تا کی چو بلبل هر نفس نالان به باغ دیگری

... هم ز لب تو این سخن به که شکون نهد کسی

رفت فغانی و همه سنگ رقیبش از پیست

شاید اگر از این ستم سر بجنون نهد کسی

... ای فتنه زمانه چه مستانه می روی

نوشد بلای عشق فغانی ز نو گلی

پیرانه سر نهاده غمش روی درنوی

... زین چمن یوسف برون آورده پر خون دامنی

ای که پرسی صبر و آرام فغانی را که برد

جادوی مردم شکاری آهوی صید افگنی

... این اشک جگرگون نگر و چهره کاهی

هر صبحدم از گریه جان سوز فغانی

بر ماه زند خون جگر موج ز ماهی

... نخیزد از رهم گردی اگر طوفان شوم روزی

نهادم چون فغانی سر بدار عشق و وارستم

چه سر دارم که در بند سر و سامان شوم روزی

... عیش جاوید ز الطاف خداوند کنی

لذت عمر همینست فغانی که مدام

وصف جان بخشی آن لعل شکر خند کنی

... داری دعای خلق نگهبان چه می کنی

چون شد فغانی از هوس آن بدن هلاک

مستانه چاک ها به گریبان چه می کنی

... این بشارت به کسی ده که بود زیستنی

آه جانسوز فغانی ز دل گرم مکش

دم نگه دار که بر جان خود آتش نزنی

... تخم امل بباغ جهان کشته یی ولی

جز بار دل فغانی از این کشته ندروی

... ز بیم یار نفرین رقیبم بر زبان آمد

فغانی این دعا شاید که بر گردون شود روزی

... چشم دارم که شب وصل نهد رو به درازی

کشته افتاده فغانی ز کمین ساختن تو

صید در خون جگر غرق و تو مشغول به بازی

... از دل خبر ندارد و از عشق آگهی

بر خاک می نهم چو فغانی رخ نیاز

هر جا که بر زمین قدم ناز می نهی