... بر اوج دلبری مه شبگرد من همان

نقش مراد خویش فغانی نیافتم

ماندست با فلک بعقب نردمن همان

... بکشت تشنه ی ما آب بی لجام رسان

چه ننگ و نام فغانی درآ به کوچه ی عشق

ز گریه سیل ببنیاد ننگ و نام رسان

... از غایت صفا شنود بوی پیرهن

در وادی فراق فغانی ز عین قرب

از هر گل و گیا شنود بوی پیرهن

... خالت نمود از شکن زلف مو به مو

لب بسته ای فغانی و احباب مستمع

طوطی تویی درین شکرستان سخن بگو

... رشته ی جان مرا وصلیست با هر موی تو

بسکه دارد غیرت وصلت فغانی روز وصل

پوشد اول دیده را از خویش و بیند روی تو

... بزمی که خفته اند حریفان بخواب خوش

خاموش به فغانی افسانه گو درو

... بر روی گلرخان در دل باز کرده یی

بنشین به آب دیده فغانی و تر مشو

... که تا نسوخت نیامد ز اضطراب فرو

فغانی از غم دوران دگر نیارد یاد

که سر ز شوق لب برده در شراب فرو

... گلشن کویت که بزم عیش و جای خرمی ست

تا به کی باشد فغانی با دلی پرخون در او

... شاد از او یکدم نگردد خاطر مجنون او

زان دو لب صد آرزو یابی فغانی را گره

گر بتیغ غمزه بشکافی دل پر خون او

... باد در گوش دل ما حلقه ی ارشاد او

بلبل بستان عشق آمد فغانی زان دو رخ

کم مباد از گلشن دل ناله و فریاد او

... رخ اقبال من همچون مه از تو

سخن دانسته می گویی فغانی

زبان نکته گیران کوته از تو

... که بیند هر زمان از سنگ طفلانم سیه پهلو

دل صد پاره کندم چون فغانی از گل این باغ

نهادم بر گل محنت سرای خود چو که پهلو

هرگز نیافت برگ گلی عندلیب تو

ای غنچه ی شکفته فغان از رقیب تو

تو شادمان بحسن و من از عشق داغ داغ ...

... می آید از علاج دلت بوی زندگی

دارد دم مسیح فغانی طبیب تو

... آموخته با خون شکاری عجب از تو

چون کشت تو شد خشک فغانی مخور اندوه

گریان چه هوا خواه بهاری عجب از تو

... زینها که کشیدم من زار از سبب تو

این سوز نه از گرمی خونست فغانی

معلوم نکردیم که از چیست تب تو

... کرا زهره ست کان سو بنگر از ترس و باک او

فغانی رخ متاب از آن کف پا گر دهد خاکت

که از آب حیات دیگران کم نیست خاک او

... زان اسم اعظمی که بود بر نگین تو

آهی زدی چنانکه فغانی هلاک شد

فریاد از دل تو و آه حزین تو

... داشت بر آتشم آن شمع و نیامد ببرم

داغ داغست فغانی دل ناشادم ازو

... مستانه می روی بخرابات عاشقان

راه پر آفتیست فغانی جریده رو