... کز تندباد حادثه صد زخم خورده ایم

صدره باشک گرم فغانی و برق آه

نقش خودی ز صفحه ی خاطر سترده ایم

... موی سیاه را که بماتم گذاشتیم

رفتیم چون فغانی ازین انجمن برون

عیش جهان بمردم بیغم گذاشتیم

... نهاده در قدم سرو جویبار بمیرم

بهار شد که درین باغ هر نفس چو فغانی

ز صورت فاخته و نغمه ی هزار بمیرم

... این خرقه کز حرارت منزل شکافتیم

چون شد فغانی این همه زخم نهان درست

ما هم نه سینه با تو مقابل شکافتیم

... از جام باده آب طربناک می زدم

برنامه ی سیاه فغانی ز سوز دل

خوناب دیده از جگر چاک می زدم

... چکنم گر نکنم سعی تنزل کشدم

نالد از درد فغانی و مرا دیده پر آب

چون نگریم که وفا نامه ی بلبل کشدم

... دل من نامه در دست گر بگشایمش روزی

شود روشن فغانی موجب افغان و فریادم

... به هر محفل که بی خود نام آن گل پیرهن بردم

نگفتم حال و رفتم چون فغانی از سر کویش

غم و دردی که در دل داشتم با خویشتن بردم

... اثر چون نیست در فریاد من شب های تنهایی

فغانی تا به کی در ناله از فریادرس باشم

... بخت روز افزون ندارم طالع فیروز هم

درد و داغ عاشقی کردی فغانی اختیار

زار می میر از جفای گل رخان می سوز هم

... بس که شب ها ناله از بی مهری گردون کنم

بیت احزان فغانی کی شود بزم طرب

چند در هر گوشه فریاد از دل محزون کنم

... دست همت بعد ازین در دامن صحرا کشم

چون فغانی از دل سوزان و چشم اشکبار

شعله از دریا برآرم لاله از خارا کشم

مدام از آتشی آشفته حالم

فغان کز اختر بد در وبالم

سخن نشنیدم و عاشق شدم وای ...

... بحاجت می رسم خوبست فالم

چنان برگشتم از عشقش فغانی

که غیر از او نگنجد در خیالم

... کز بهر سجده بردن محراب شسته ایم

از یاد برده ایم فغانی غم جهان

زنگار دل به صحبت احباب شسته ایم

... سوزم که با تو دست در آغوش چون کنم

تاب دلم نماند فغانی و آن حریف

کاکل نمی کند ز سر دوش چون کنم

... بوی مراد از آن قد آزاده چون کشم

اکنون که گردنم چو فغانی ببندتست

بار سبو و منت سجاده چون کشم

... بخود بگریم و در هر مزار گشت کنم

جنون گرفت فغانی همین سزاست مرا

که بی گلی بهوای بهار گشت کنم

... در سایه ی درخت گل و بید خورده ایم

دل بسته ایم همچو فغانی بلطف دوست

از شاخ عمر میوه ی امید خورده ایم

... در راه دوست پا به علامت فشرده ایم

از ناله های گرم فغانی در آتشیم

وز آه سرد اهل کرامت فسرده ایم

... عجب که سرزنش از هیچ آفریده کشم

دلم رمیده فغانی کجاست همنفسی

که ناله یی بمراد دل رمیده کشم