... غبار دامن رندان جامه چاک شدم

ز بسکه همچو فغانی کشیده ام دم سرد

اثر نماند ز من سوختم هلاک شدم

... زانجا بدرد و حسرت دامان خار بردیم

هنگامه ی فغانی برهم زدیم و او را

دست و گلوی بسته تا پای دار بردیم

... من که صید از دامگاه تاجداران می برم

از دل گرم فغانی می نویسم چند حرف

تحفه های جان گداز از بهر یاران می برم

... هرچند که پیشش شکر و قند شکستیم

در بندگی خواجه قدح نوش فغانی

کاین توبه به انعام خداوند شکستیم

... حالا به یک کرشمه ی مستانه سوختیم

بس خرمن مراد فغانی بباد رفت

ما غافلان در آرزوی دانه سوختیم

... در گوشه یی بپیش تو جامی نداشتم

روزی نشد که همچو فغانی ز جور بخت

فریاد صبح و گریه ی شامی نداشتم

... بران از غمزه افزون تا به کی تیغ تغافل هم

فغانی بیش ازین افغان مکن در گلشن کویش

دمی از ناله کردن می شود خاموش بلبل هم

... شب شراب اگر نیست ره ببزم تو این بس

که گوش دل چو فغانی به های و هوی و دارم

... دیده روشن ز سواد قلمت ساخته ام

چون فغانی زده بر هستی موهوم قدم

خویش را کشته ی تیغ ستمت ساخته ام

... هر روز که بی ساقی گلچهره نشستیم

امروز نشد دام ره آن طره فغانی

دیوانه ی آن سلسله از روز الستیم

... که بهر روشنی در چشم عقل خرده بین مالم

خیالست اینکه می گوید فغانی از سر مستی

که چشم خون فشان بر دامن آن نازنین مالم

... ای بی وفا ز وعده ی دور تو سوختم

داری هزار داغ فغانی و زنده یی

خوش در وفای جان صبور تو سوختم

... نمی گشتم چنین محروم اگر این ننگ می دیدم

فغانی کز فغان یک دم نیاسودی چه شد یارب

که او را دوش در بزم تو بی آهنگ می دیدم

... مبر حسرت به من ای آنکه از بزمش روی کشته

که من هم چون فغانی زود پهلوی تو می آیم

... در دل چو از تو صبر و تحمل ندیده ام

فکر دگر نماند فغانی بباز جان

عاشق بدین خیال و تأمل ندیده ام

... تویی برابرم امشب که هیچ خواب ندارم

گذشت گریه ام از حد چنین مسوز فغانی

که آب در جگر از دود این کباب ندارم

... بناز گفت که مستغنی از نیاز توام

چه جانگداز فغانی فسانه یی داری

بگو که سوخته ی حرف جانگداز توام

... بر آن بسیار دان خواهم که خوانم نسخه دردی

فغانی تا چه درگیرد دم سردی عجب دارم

... از برای آنکه همت بر غزالی بسته ام

چون فغانی صد ستم از دست هر دد می برم

... سوزدم هر بی وفا بهر نگاهی هر زمان

ای فغانی قدر آن دلجو کنون دانسته ام