... مآل حال نگه کن دم هلاک نگر

چه بیخودیست فغانی سر از شراب برآر

هزار خانه خراب از زمین تاک نگر

... گو خصم تیره آتش نمرود برفروز

صحبت غنیمتست فغانی سپند شو

دست و دلت بهرچه رسد زود برفروز

... که آنچه می شنوی بانگ ترکشست هنوز

فغان گوشه نشینان ز گوش ابر گذشت

سوار من چو مه نو بر ابر شست هنوز

سپید ساخت فغانی ز غصه موی سیاه

دلش اسیر جوانان مهوشست هنوز

... بی خود سخنی گفته ام ای دیده تری باز

بس شیفته می بینمت امروز فغانی

دانم که ز بیداد که خونین جگری باز

... جور و جفای غمزه و ناز تو می کشم

افغان ز جور غمزه و آه از جفای ناز

هر ذره ام فریفته ی ناز پیشه ییست

کافر مباد پیش بتان مبتلای ناز

از بهر اضطراب فغانی بیقرار

پیوسته باد بر سر سروت هوای ناز

... ایدل در آب و خاک خرابات خانه ساز

از آه آتشین فغانی درین چمن

گل خانه سوز آمد و بلبل ترانه ساز

... جرعه یی از ساغر خود بر من ناشاد ریز

برگذرگاه فغانی خار هم باشد دریغ

ای صبا نسرین و گل بر منزل آباد ریز

... جایی که رسی خو بتنعم نکنی باز

مدهوش شد از خون دل خویش فغانی

از بهر چنین مست سر خم نکنی باز

... باری بوعده هم ندهد انتظار کس

شمعی که روشنست فغانی بنور خود

پروا نمی کند بشبستان تار کس

... ور رسد می کند از ناز شتابی که مپرس

نقل می کرد فغانی ز دهانت سخنی

غنچه بر طرف چمن داشت حجابی که مپرس

... روزی عقوبت شب هجران من بپرس

منشین فغانی از طلب کعبه ی مراد

برخیز و راه کشور سلطان من بپرس

... اما هنوز رای صوابی ندید کس

راحت مجو فغانی و با درد سر بساز

در شیشه ی سپهر گلابی ندید کس

... در آتشم ار بر لب جیحون نگرد کس

خوش باد فغانی که همه وهم و خیالست

گر کوکبه ی حشمت گردن نگرد کس

... تا به کی سرگشته می گردی به آواز جرس

بسکه می نالد فغانی بیتو شبهای دراز

صبح را از ناله ی او بر نمی آید نفس

... گفت دم درکش که خاموشی سرانجامست و بس

درد می باید فغانی نه همین درس و دعا

ورد عاشق آه صبح و گریه شامست و بس

... چرا که برده ام از یاد آشیانه خویش

مرو که سوز فغانی بگیردت دامن

سحر که یاد کند مجلس شبانه خویش

... مرا کشت آن پسر ناز جواب آلوده بینیدش

چه کس باشد فغانی تا نویسد نکته یی زان لب

ز خون دل ورق های کباب آلوده بینیدش

... وقت شراب آبی گاه خمار آتش

شد آفت فغانی چشمت ز همنشینان

در گلستان نگیرد الا بخار آتش

... بناز سرمه در آن چشم آهوانه مکش

فروغ بزم فغانی بود ز شعله ی دل

بگو چراغ درین تنگنا زبانه مکش

... نیاوردی قضای ایزد از فردوس بیرونش

ندارد هیچ کم آنمه فغانی مهر افزون کن

که آخر برفروزی صد چراغ از حسن افزونش