... کز پیش درگه تو گدا کم نمی شود

خون خوردنست کار فغانی بهجر و وصل

آسوده چون شوم که بلا کم نمی شود

... اگر ناگه خدا خواهد که در کارت گشاد افتد

فغانی زین نظر بازی سیه شد نامه ات تا کی

خیالت با خط نو خیز و خال فتنه زاد افتد

... گرچه بهر سوی فگندم کمند

سوخت فغانی و مرادی نیافت

آه از این مردم مشکل پسند

... که سیر بر گل رویت نگاه نتوان کرد

سگت فغانی دیوانه را کشید بخون

فغان که بر سگ کویت نگاه نتوان کرد

... عمری بلا و محنت هجران نگه کنید

داغی که در دلست فغانی خسته را

زین آه گرم و ناله ی سوزان نگه کنید

... صبا خاکسترم را چون بطرف گلشن افشاند

فغانی می رود افتان و خیزان بر سر راهی

که جان خود به پای رخش آن صید افگن افشاند

... نیست آن در خاطرم کز عشق هوشم برده بود

مستی عشق فغانی شور دیگر داشت دوش

غالبا از دست آن میخواره جامی خورده بود

... اکنون که داغ کرد چه آزاد می کند

با هر کسی مگوی فغانی که عاشقم

این حال خود ز طور تو فریاد می کند

... قضا پروانه ای از مطلع انوار کم گیرد

فغانی در حریم کویت آمد با دل سوزان

چه سگ باشد که بی داغ تو خود را محترم گیرد

... با من به شب تار نشستن که تواند

جایی که فغانی کند از دست تو شیون

بی دیده ی خونبار نشستن که تواند

... شکار غمزه ی صید افگن تو خواهد بود

فغانی از نظر یار همچو نرگس مست

شبی نرفت که بی ساغر طرب نغنود

... شمع را کاری به غیر از مجلس آرایی مباد

قول ناصح با فغانی در پریشانی عشق

در نمی گیرد کسی مجنون و شیدایی مباد

... سکه ی خوبی برای رونق احباب زد

هیچگه خونابه از چشم فغانی کم نشد

بسکه از لعلت نمک بر دیده ی بیخواب زد

... دردمندان را به تشریف عیادت شاد کرد

هر سر موی فغانی ناله یی دارد ز شوق

گرچه نتواند ز ضعف آن ناتوان فریاد کرد

دل سوزان من از نکهت نوروز نگشاید

فغان کاین غنچه را جز ناله جانسوز نگشاید

همه درهای عرت باز و من در کنج تنهایی ...

... کسی دام از برای صید دست آموز نگشاید

شبی در خواب اگر بیند فغانی روز تنهایی

از آن خواب پریشان دیده را تا روز نگشاید

... میجهد شعله ی آهی ز دلت برق صفت

دم نگهدار فغانی که بگردون نخورد

... غیر پروانه کجا ذکر مگس می گنجد

چون فغانی نیم از یاد تو غافل نفسی

تا زبان در دهنم همچو جرس می گنجد

... دارد سر ملامت گر بار دیگر آید

آن نور دیده دارد جا در دل فغانی

در دل خوشست لیکن در دیده خوشتر آید

... که گل رود ز گلستان و خار بار آید

چو در دلت نکند ناله ی فغانی کار

بگشت گلشن کویت دگر چکار آید

... که نقد جان برهت از سر نیاز کشید

چو زر گداخت فغانی تمام هستی خود

دمی که از غم دل آه جانگداز کشید