... دیوانه یی که بر سر آتش کباب بود

ساقی ز آه گرم فغانی مرو بتاب

او را چه اختیار گناه شراب بود

... چو آفتاب مرا جلوه ی سمور دهد

ز آب چشم فغانی چه خیزد ای بدخواه

سزای مردم بی درد خاک گور دهد

... جراحت دل رندان ز زخم تیر قضاست

فغان که کج نظران اینقدر نمی دانند

بعید نیست که آتش بعود زهره زنند ...

... چنانکه آب رز از آب زر نمی دانند

چه منزلست فغانی حریم کعبه ی عشق

که زمره ی حرمش ره بدر نمی دانند

... عشاق پریشان چو پیام تو نویسند

حاشا که ملایک دیت خون فغانی

در حوصله دانه و دام تو نویسند

... ز گلزار آید و گل بر سر بالین فرو ریزد

دگر زان لب چه می خواهی فغانی زین سخن گفتن

ترا بس نیست این درها که در تحسین فرو ریزد

... که روزش آفتاب و شب مه از روزن فرود آید

فغانی جز بصاحبدل مخوان درس نظر بازی

چنین معنی کجا در طبع هر کودن فرود آید

... که چها در صفت کوهکنی ساخته اند

تا کشد بار غم عشق فغانی بمراد

دلش از سنگ وز آهن بدنی ساخته اند

سحر فغان من آنمه ز طرف بام شنید

شکایتی که ازو داشتم تمام شنید ...

... دگر ز عشق جوانان مست توبه نکرد

بنکته یی که فغانی ز پیر جام شنید

... اگر یک جرعه می نوشد روان اقرار می آرد

فغانی ماه شبگرد تو شب از عین عیاری

گذر در چشم بی خواب و دل بیدار می آرد

... بگرمی نفسش بر کنار بام کشید

بسیل داد فغانی روان سفینه ی عشق

نه نام ننگ شنید و نه ننگ نام کشید

... خونبارتر از دیده ی یعقوب نباشد

دل بد مکن از یار جفا پیشه فغانی

خوبی که جفایی نکند خوب نباشد

... نامش نشنیدیم ولی ننگ برآورد

صد کوه بلا زیر و زبر کرد فغانی

هر گاه که آهی ز دل تنگ برآورد

... بخواهد خاک شد این خسته هم تا چند خواهد بود

نه مرد عشق خوبانی فغانی زین هوس بازآ

ملامت بشنوی گفتم ز یاران پند خواهد بود

... تا باز چه بنماید و زین خواب چه خیزد

اشک تو نیار گل مقصود فغانی

پیداست کزین قطره ی خوناب چه خیزد

... تا بیخبر از گوشه ی محراب نخیزد

این بیخودی و مستی عشقست فغانی

اینگونه خرابی ز می ناب نخیزد

... مسیحا یار و خضرش رهنمون و هم عنان یوسف

فغانی آفتاب من به این اعزاز می آید

افغان که دل به هیچ مقامم نمی کشد

کس جرعه یی شراب ز جامم نمی کشد ...

... بار دعا و ننگ سلامم نمی کشد

جز عشق خانه سوز فغانی دگر نماند

همصحبتی که ننگ ز نامم نمی کشد

... زانکه حاضر بوده ام آن دم که جنت ساختند

باده پنهان کن فغانی تا نگیرد نام بد

کیمیایی کان به صد تدبیر و حیلت ساختند

... بدست هر صنمی ساغری روان گردید

هوا خوشست فغانی حریف باده طلب

کنون که در همه جا مست می توان گردید

... از سر و کار جهان این قدری یافته اند

سرو جان باخت فغانی و نزد نقش مراد

خوش حریفان که ز دست تو سری یافته اند