... میی کزین قدح لاجورد می آید

ضرورتست فغانی وصال همنفسی

ز صد هزار یکی چون تو فرد می آید

... اگر ساقی دوران در میم افیون نیندازد

فغانی دل منه بر مهر گردون کاین ستم پیشه

نیفرازد سری تا آخرش در خون نیندازد

... هیکل و بازوی او دست دعای که شد

بر دل سخت که داشت آه فغانی اثر

هر نفس گرم او داغ جفای که شد

... بادا بقای پیر که از فیض جام او

افسانه ی فغانی مخمور شد بلند

... آیینه اسکندری از آب حیوان تیره شد

سوزد فغانی ته بته پیش تو از شرم گنه

هم در خور آتش بود دل چون ز عصیان تیره شد

... آنچه بر دل جام صاف و ساقی مهوش کند

بلبل طبع فغانی در گلستان نظر

بهر تسخیر گلی این نغمه دلکش کند

... در بیت الحزن را پرده ی صد راز گردانید

همینت بس فغانی در بلاد پارسی گویان

که عشقت عندلیب گلشن شیراز گردانید

... غم و ندامت و حسرت بجان زنند شبیخون

چسان فغانی تنها به این سپاه برآید

... چرا کز اشک و آهم سوز دل بر خلق روشن شد

فغانی دامن از این خاکدان همچون صبا برچین

که در گل ماند اینجا هر که او آلوده دامن شد

... از من زبونتر در جهان رسوا و بدنامی ندید

عمریست کاین دلبستگی دارد فغانی با بتان

هرگز گشاد کار خود از حلقه دامی ندید

... ز گرد نافه ی چینش ولی بخور دهد

یکیست درد فغانی و محنت ایوب

خدای عز وجلش دل صبور دهد

... کش ذره یی ز کوکب طالع سکون مباد

خود را تمام داد فغانی بدست عشق

آشفته دل ز وسوسه ی چند و چون مباد

... پروانه ی آشنا نگنجد

هر شام ز یا رب فغانی

در هفت فلک دعا نگنجد

... بس است دیگر ازین بیشتر نمی گنجد

مکش دراز فغانی حدیث و شور مکن

دگر به خلوت ما درد سر نمی گنجد

... چندانکه سبزه ام بلب بام تازه شد

می نوش و گل بریز فغانی که عاقبت

باغ هنر ز چشمه ی انعام تازه شد

... کانجا هزار آینه در گل نهاده اند

غمگین مشو فغانی اگر باده ات نماند

صد جای بیش بهر تو محفل نهاده اند

... بهر کجا که تو باشی بلا نمی گنجد

بدرد عشق فغانی خسته را دل تنگ

چنان پرست که یاد دوا نمی گنجد

... یاران مهربان غم یاران بجان خورند

می خور فغانی از کف خوبان که جور نیست

جامی که دوستان برخ دوستان خورند

... باری بهواداری او عمر تبه کرد

نزدیکتر از سایه به او بود فغانی

بس دور فتادست ندانم چه گنه کرد

... نومیدیم بسوخت بسی رغبتم نماند

اکنون که چون فغانیم افگندی از نظر

گر هم که داشتم هنری قیمتم نماند