... چنین از آن دو لب سحر آفرین پیداست

لب بوعده ی شیرین کشد فغانی را

هلاک مور گرفتار از انگبین پیداست

... در دل هزار قطره ی خونم گره شدست

هر کس گشاد یافت فغانی ازین کمند

بیچاره من که بند جنونم گره شدست

... درین شراب نظر کن که در ایاغ منست

چه عیش و ناز فغانی نصیب دشمن باد

چنین حضور که در گوشه ی فراغ منست

... دران مقام که بستند بلبلان دم عشق

تو خود بگوی فغانی مجال زاغ کجاست

... روی زمین ز مردم دیوانه پر شدست

این حال کس نیافت فغانی مگر بخواب

مستی مکن که شهر ز افسانه پر شدست

... پرسی از سوخته ی خویش که جای تو کجاست

نیستی خضر فغانی مطلب آب حیات

شرم از همت خود دار فنای تو کجاست

... عمری که در مشاهده ی جام جم گذشت

از چشم شب نخفته فغانی ستاره ریخت

کان آفتاب از نظرش صبحدم گذشت

... آه گرمم گر دهد وی کباب دل چه سود

بوی عشقست این فغانی نکهت نوروز نیست

... مراد از لعل تو تریاکم اینست

گهی سوزد دلت بهر فغانی

نشان آه آتشناکم اینست

... عاشقانرا دل صاف و نظر پاک یکیست

راحت و رنج فغانی ز خیال من و تست

راست بین باش که نیک و بد افلاک یکیست

... ز سامان باز ماند هر که خاک راه شبدیزست

فغانی در وطن هر دم گلی از گلشنی دارد

ولی مرغ دلش در صحبت یاران تبریزست

... رخش ترا چه خون که نه در کاسه ی سمست

از هیچ رو نبرد فغانی رهی بدوست

خضر رهش شوید که در کار خود گمست

... که دست او بگریبان چاک چاک منست

جریده ییست فغانی دام ز مهر بتان

برو نوشته سخنهای دردناک منست

... خود دانی و خدای کسی در دل تو نیست

بر دوش گلرخانست فغانی جنازه ات

این تربیت سزای تن بسمل تو نیست

... کاین یک دو لحظه تا تو نشستی گذشته است

هم در شرابخانه فغانی خراب به

کارش چو از خرابی و مستی گذشته است

... آفتاب تو بیک جلوه جهانگیر شدست

شعله ی آه فغانی نگر و حال مپرس

کز لب تشنه ی او قوت تقریر شدست

... این بیخودی گناه دل زود مست ماست

در خاکدان دهر فغانی مکن قرار

زینجا فرارجو که نه جای نشست ماست

... کاری چنین ز ذره ی دیوار مشکلست

دل را بیازمای فغانی و عشق ورز

رفتن درین محیط بیکبار مشکلست

... شاخ گل چون خشک گردد وقت سرما آتشست

گر چنین خواهد کشید از دل فغانی آه گرم

تا نفس خواهد زدن گلهای صحرا آتشست

... حیرتی دارم که از سنگ ملامت چون شکست

از دم گرم فغانی دوش در بزم طرب

مست شد مطرب چنان کز بیخودی قانون شکست